بررسی رابطه بین سبک رهبری معلمان و مشارکت دانش آموزان در کلاس

این مقاله به تحلیل رابطه مفهومی و عملی بین سبک رهبری معلم و سطح مشارکت (درگیری) دانش آموزان در کلاس درس می پردازد. معلم در کلاس درس، نقشی فراتر از یک انتقال دهنده صرف اطلاعات دارد و به عنوان رهبر یک خرده اجتماع (micro-society)، با سبک رهبری خود، جو روانی-اجتماعی کلاس را شکل می دهد. این جو به طور مستقیم بر ابعاد مختلف مشارکت دانش آموزان—رفتاری، عاطفی، و شناختی—تاثیرگذار است. هدف این پژوهش، تبیین این موضوع است که چگونه سبک های رهبری متفاوت (مانند رهبری تحول آفرین و دموکراتیک در مقابل رهبری دستوری و مستبدانه) می توانند به تقویت یا تضعیف انگیزه، حس تعلق، تلاش و عمق یادگیری دانش آموزان منجر شوند. این مقاله با اتخاذ روش مرور نظام مند ادبیات، به بررسی چارچوب های نظری کلیدی در حوزه رهبری (نظریه رهبری تحول آفرین) و انگیزش (نظریه خودتعیین گری) می پردازد و یافته های پژوهشی مرتبط را ترکیب می کند. یافته های کلیدی حاکی از آن است که سبک های رهبری دموکراتیک و تحول آفرین که بر حمایت از خودمختاری، ایجاد حس شایستگی و برقراری ارتباط موثر با دانش آموزان تاکید دارند، به طور معناداری با سطوح بالای مشارکت شناختی و عاطفی مرتبط هستند. در مقابل، سبک های رهبری مستبدانه، اگرچه ممکن است منجر به مشارکت رفتاری (اطاعت) شوند، اما انگیزه درونی و یادگیری عمیق را سرکوب می کنند. در نهایت، این مقاله استدلال می کند که آموزش مهارت های رهبری به معلمان، یک اهرم قدرتمند و ضروری برای بهبود مشارکت دانش آموزان و ارتقای کیفیت آموزش است.