بررسی عوامل موثر بر ایجاد اضطراب در دانش آموزان ابتدایی

این مقاله به واکاوی جامع عوامل چندبعدی موثر بر بروز و تشدید اضطراب در دانش آموزان دوره ابتدایی می پردازد. دوران ابتدایی، یک مقطع تحولی حیاتی برای شکل گیری بنیان های سلامت روان است، اما کودکان در این سنین به طور فزاینده ای با اضطراب دست و پنجه نرم می کنند؛ پدیده ای که اغلب به صورت مشکلات جسمانی، افت تحصیلی یا رفتارهای چالش برانگیز بروز می کند. این پژوهش با هدف شناسایی و تحلیل عمیق عوامل خطرساز در سه سطح کلیدی فردی-زیستی، خانوادگی و مدرسه ای انجام شده است. با اتخاذ روش مرور نظام مند ادبیات، این مقاله چارچوب های نظری محوری مانند «نظریه سیستم های بوم شناختی» برونفن برنر و «نظریه دلبستگی» بالبی را به عنوان لنز تحلیلی خود به کار می گیرد. یافته ها نشان می دهند که اضطراب در کودکان پدیده ای تک بعدی نیست، بلکه محصول تعامل پیچیده ای از ویژگی های سرشتی کودک (مانند بازداری رفتاری)، الگوهای فرزندپروری (مانند حمایت افراطی یا انتقادگری)، جو عاطفی خانواده (مانند تعارضات والدین) و فشارهای محیط مدرسه (مانند فشار تحصیلی، قلدری و کیفیت رابطه با معلم) است. به طور خاص، عدم همسویی و ارتباط موثر بین سیستم خانواده و مدرسه (مزوسیستم) به عنوان یک عامل تشدیدکننده قدرتمند شناسایی شد. این مقاله در نهایت استدلال می کند که مقابله موثر با اضطراب کودکان نیازمند یک رویکرد سیستمی و یکپارچه است که در آن والدین و مربیان به طور مشترک در جهت ایجاد محیط های حمایتی، پیش بینی پذیر و توانمندساز برای کودک گام بردارند.