روش تدریس درس عربی در مقطع متوسطه دوم

این پژوهش با هدف بررسی و ارزیابی اثربخشی روش های نوین تدریس درس عربی در مقطع متوسطه دوم در نظام آموزشی ایران انجام شده است. با توجه به اهمیت روزافزون یادگیری زبان عربی به عنوان زبان قرآن و یکی از زبان های مهم بین المللی، و همچنین چالش های موجود در روش های سنتی تدریس، این تحقیق به دنبال شناسایی رویکردهای آموزشی کارآمدتر و ارائه راهکارهای عملی برای بهبود کیفیت یادگیری زبان آموزان است. چارچوب نظری این پژوهش بر پایه نظریه های ارتباطی یادگیری زبان (CLT)، ساخت گرایی اجتماعی، و نظریه های انگیزش در یادگیری زبان استوار است. روش تحقیق ترکیبی از تحلیل اسنادی و مطالعات پیمایشی (در صورت انجام تحقیق میدانی) می باشد که به بررسی اثربخشی روش های فعال و تعاملی مانند یادگیری مبتنی بر همکاری و استفاده از فناوری های نوین آموزشی می پردازد. یافته های پژوهش نشان می دهد که روش های فعال و تعاملی، همراه با به کارگیری هدفمند فناوری های آموزشی، تاثیر مثبت معناداری بر افزایش انگیزه، مشارکت فعال، و بهبود مهارت های زبانی (به ویژه مهارت های شنیداری و گفتاری) دانش آموزان دارند. با این حال، اجرای موثر این روش ها با موانعی چون کمبود زیرساخت های فناورانه، نیاز به توانمندسازی معلمان، و عدم تناسب محتوای آموزشی روبروست. نتایج این پژوهش بر اهمیت بازنگری در برنامه ریزی درسی، ارتقاء صلاحیت های حرفه ای معلمان، و سرمایه گذاری بر فناوری های آموزشی تاکید دارد تا بتواند به ارتقاء سطح یادگیری درس عربی در مقطع متوسطه دوم یاری رساند.