تحلیل گفتمان مسکن و فقر شهری: راهکارهایی برای افزایش دسترسی به مسکن در مناطق محروم

فقر شهری یک مسئله چندبعدی است؛ در مناطق فقیر شهری خانوارها زیر فشار هزینه زندگی له می شوند. که فقدان قدرت خرید یا فقر درآمدی، یکی از ابعاد آن هاست. مسائل فقر شهری، محدود به بیکاری متناوب و آسیب پذیری نسبت به افزایش قیمت مواد غذایی و کاهش قدرت خرید نیستند؛ علاوه بر این، مسائل محلات فقیرنشین (زاغه نشین) در حوزه کانال ها، زهکشی های فاضلاب، دفع زباله ها و غیره نیز وجود دارند. فقدان تامین آب کافی و امکانات آموزشی و بهداشتی به این مسائل اضافه می شوند. سیاست های حمایتی در بخش مسکن همیشه در مرکز بحث درباره تامین مالی مسکن قرار داشته و دارد. وظیفه قانونی دولت به عنوان یک ضرورت پرداختن به موضوع اصل ۳۱ قانون اساسی، داشتن مسکن متناسب با نیاز، حق هر فرد و خانوار ایرانی است. دولت موظف است با رعایت اولویت، برای آن ها که نیازمندترند، زمینه اجرای این اصل را فراهم آورد. تمرکز بر ایجاد شهر بدون محله فقیرنشین، کیفیت مسکن و حمل و نقل برای فقرای شهری، هم چالش و هم فرصت است. برای رسیدن به این هدف، همکاری و هماهنگی نهادهای مختلف اجتماعی و دولتی، به تدبیر و سیاست گذاری در جهت کاهش فقر شهری و رفع نیازهای محلات فقیرنشین ضروری است. بر این اساس، این مقاله با معرفی راهکارها و سیاست های مناسب، به سوی کاهش فقر شهری و بهبود وضعیت مناطق فقیرنشین هدایت می شود.

کلیدواژه ها:

فقر شهری ، زاغه نشینی ، دولت ، سیاست ، مسکن ، اشتغال