پویایی یاد گیری

پویایی یادگیری به عنوان فرایندی تعاملی، مستمر و پیچیده، امروزه به یکی از مولفه های بنیادین در نظریه های نوین تعلیم و تربیت تبدیل شده است. برخلاف دیدگاه های سنتی که یادگیری را به مثابه فرایندی ایستا و محدود در نظر می گرفتند، رویکردهای معاصر بر پویایی، انعطاف پذیری، تعاملات بافتی و شخصی سازی فرایند یاددهی-یادگیری تاکید دارند. در این چارچوب، یادگیری دیگر صرفا انتقال اطلاعات از معلم به دانش آموز تلقی نمی شود، بلکه فرایندی چندبعدی و متغیر در بستر زمان، مکان، فرهنگ، هیجان و انگیزش شناخته می شود. مقاله حاضر با هدف تبیین ابعاد پویایی یادگیری، به بررسی عمیق عوامل موثر بر تحرک شناختی، نقش متقابل انگیزه های درونی و بیرونی، و تاثیر محیط های یادگیری تعاملی و فناورمحور بر کیفیت فرآیندهای یادگیری می پردازد. همچنین با تحلیل تحولات اخیر در الگوهای آموزش و یادگیری، نشان داده می شود که چگونه بهره گیری از رویکردهای فعال و انعطاف پذیر، نظیر یادگیری معکوس، یادگیری مبتنی بر مسئله و یادگیری مشارکتی، می تواند به افزایش پویایی یادگیری منجر شود. یافته ها حاکی از آن اند که یادگیری پویا نیازمند طراحی آموزشی خلاق، توجه به تفاوت های فردی، و بازاندیشی مستمر در راهبردهای تدریس است. در نهایت، این مقاله بر ضرورت بازتعریف نقش معلم به عنوان تسهیل گر یادگیری و عامل انگیزشی در بستر تعاملات پویا تاکید دارد و پیشنهادهایی برای ارتقاء پویایی یادگیری در محیط های آموزشی ارائه می دهد.