معماری حکمرانی تطبیقی در سامانه های اجتماعی–فناورانه پیچیده: بازطراحی سازوکارهای تصمیم گیری در مواجهه با عدم قطعیت های پویا و اختلالات نوظهور

حکمرانی در سامانه های اجتماعی–فناورانه، که دارای تعاملات چندلایه، وابستگی های بازگشتی، و پویایی های غیرخطی هستند، نیازمند معماری مدیریتی نوینی است که بتواند از الگوی کلاسیک و خطی تصمیم گیری عبور کرده و به سمت حکمرانی تطبیقی، داده محور و انعطاف پذیر حرکت کند. در این مقاله، مفهوم «معماری حکمرانی تطبیقی» به عنوان رویکردی چندبعدی برای مواجهه با عدم قطعیت های پویا، شوک های سیستمی و اختلالات نوظهور بررسی می شود. تحلیل ها نشان می دهد که روش های سنتی مدیریت، به دلیل ماهیت پیش بینی ناپذیر سامانه های socio-technical، قادر به پاسخگویی کارآمد نیستند و نیاز به سازوکارهایی وجود دارد که بتوانند در محیط های متغیر، تصمیمات را بازپیکربندی، مسیرها را اصلاح و سیاست ها را با سرعت و دقت به روز کنند. بر این اساس، مقاله با تمرکز بر معماری های تطبیقی، نقش الگوریتم های یادگیری ماشین، سناریونویسی پویا، مدل سازی چندعاملی و قابلیت انعطاف نهادی را در طراحی حکمرانی موثر تحلیل کرده و نشان می دهد که چگونه می توان از طریق بازطراحی ساختارهای نهادی، سازوکارهای مشارکتی و مکانیسم های بازخورد، تاب آوری و پایداری سامانه های پیچیده را تقویت کرد. خروجی مقاله چارچوبی نظری و عملی ارائه می کند که می تواند مبنایی برای طراحی سیاست های آینده نگر و توسعه نظام های پویای حکمرانی باشد.

کلیدواژه ها:

حکمرانی تطبیقی ، سامانه های اجتماعی–فناورانه ، عدم قطعیت پویا ، معماری تصمیم گیری ، اختلالات نوظهور ، مدیریت پیچیدگی ، تاب آوری سیستمی.