بررسی تاثیر تلفیق فناوری های نوین آموزشی (مانند هوش مصنوعی و واقعیت افزوده) در فرآیند تدریس

در دهه های اخیر، رشد چشمگیر فناوری های نوین آموزشی به ویژه هوش مصنوعی و واقعیت افزوده، موجب تحول بنیادین در رویکردهای تدریس و یادگیری شده است. پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر تلفیق این فناوری ها در فرآیند تدریس، به تحلیل ابعاد مختلف کاربرد هوش مصنوعی و واقعیت افزوده در محیط های آموزشی پرداخته است. فناوری هوش مصنوعی با قابلیت شخصی سازی تجربه یادگیری، ارائه بازخورد هوشمند و تحلیل داده های عملکرد دانش آموزان، نقش موثری در ارتقای کیفیت آموزش ایفا می کند. همچنین واقعیت افزوده با امکان شبیه سازی تعاملی، ایجاد محیط های یادگیری پویا و افزایش جذابیت محتوا، انگیزه و مشارکت یادگیرندگان را به طور چشمگیری افزایش می دهد. نتایج بررسی های تجربی و نظری نشان می دهد که بکارگیری تلفیقی این فناوری ها، موجب تعمیق یادگیری، رشد مهارت های تفکر انتقادی و حل مسئله، تسهیل دسترسی به منابع چندرسانه ای و افزایش خودکارآمدی آموزشی در دانش آموزان شده است. به علاوه، معلمان با بهره گیری از ابزارهای هوشمند، توان مدیریت کلاس، ارائه تدریس متناسب با نیازهای فردی و کاهش وظایف تکراری را به دست آورده اند. با این حال، چالش هایی همچون نیاز به آموزش تخصصی معلمان، ملاحظات اخلاقی و تامین زیرساخت های مناسب، باید مورد توجه قرار گیرند تا حداکثر بهره وری از این فناوری ها حاصل شود. به طور کلی، یافته ها نشان می دهد ادغام هوش مصنوعی و واقعیت افزوده، فرآیند تدریس را پویاتر، موثرتر و متناسب با ویژگی های قرن بیست ویکم می سازد و زمینه ساز تحول نظام آموزشی در مسیر توسعه پایدار خواهد بود.