آموزش مهارت های خودآگاهی و خودمدیریتی در مدارس

هدف این مقاله مروری، تبیین و تحلیل اهمیت و چگونگی آموزش مهارت های بنیادین خودآگاهی و خودمدیریتی به عنوان ارکان اصلی هوش هیجانی و یادگیری اجتماعی-هیجانی (SEL) در نظام آموزشی مدارس است. در دنیای پیچیده و پرچالش امروز، دانش آموزان نیازمند ابزارهایی فراتر از دانش آکادمیک برای دستیابی به موفقیت تحصیلی، سلامت روان و بهزیستی پایدار هستند. این مقاله با بیان مسئله ای که شکاف موجود در برنامه های درسی سنتی را در توجه به ابعاد درونی دانش آموزان برجسته می سازد، به ضرورت و اهمیت پرداختن به این مهارت ها می پردازد. روش شناسی این پژوهش، مروری-کتابخانه ای بوده و با استناد به منابع معتبر علمی، نظریه های کلیدی مانند مدل هوش هیجانی گلمن و چارچوب یادگیری اجتماعی و هیجانی (CASEL) را بررسی می کند. یافته های پژوهش نشان می دهد که خودآگاهی (توانایی شناخت دقیق هیجانات، افکار، ارزش ها و نقاط قوت خود) و خودمدیریتی (توانایی تنظیم هیجانات، مدیریت استرس، کنترل تکانه ها و تعیین اهداف) به طور مستقیم بر بهبود تمرکز، کاهش مشکلات رفتاری، افزایش انگیزه تحصیلی و تاب آوری دانش آموزان تاثیرگذار هستند. در نهایت، مقاله با ارائه یک نتیجه گیری جامع، مجموعه ای از پیشنهادات کاربردی و مبسوط را در سطوح فردی (دانش آموز)، کلاسی (معلم)، مدرسه ای (مدیریت) و کلان (سیاست گذاری) جهت ادغام موثر این مهارت ها در بطن فرآیندهای آموزشی و پرورشی مدارس ارائه می دهد.