نقش معلم بر رفتارهای اجتماعی دانش آموزان

این مقاله به تحلیل نقش محوری و اجتناب ناپذیر معلمان در آموزش مهارت های اجتماعی و تاثیر مستقیم آن بر کیفیت تعاملات بین دانش آموزان می پردازد. مدرسه نه تنها یک محیط آکادمیک، بلکه یک اکوسیستم پیچیده اجتماعی است که در آن الگوهای اولیه روابط انسانی شکل می گیرد. این پژوهش، با اتخاذ روش مرور نظام مند ادبیات و با تکیه بر چارچوب های نظری کلیدی مانند نظریه هوش هیجانی (گلمن، ۱۹۹۵) و نظریه یادگیری اجتماعی (بندورا، ۱۹۷۷)، استدلال می کند که مهارت های اجتماعی، ذاتی نبوده و باید به صورت هدفمند و نظام مند آموزش داده شوند. یافته ها نشان می دهد که معلمان از طریق چهار نقش اصلی: ۱) مربی مستقیم (آموزش صریح مهارت ها)، ۲) الگوی رفتاری (مدل سازی تعاملات مثبت)، ۳) تسهیلگر تمرین (ایجاد فرصت های کاربردی) و ۴) معمار جو کلاسی (ایجاد محیطی امن و حمایتی)، بر بهبود تعاملات دانش آموزان تاثیر می گذارند. نتایج حاصل از این آموزش ها شامل افزایش ارتباطات موثر، توانایی حل تعارض، بروز رفتارهای همدلانه و کاهش معنادار رفتارهای پرخاشگرانه و قلدری است. نتیجه گیری می شود که سرمایه گذاری بر توانمندسازی معلمان برای آموزش این مهارت ها، یک راهبرد بنیادین برای ارتقای سلامت روان دانش آموزان، بهینه سازی فرآیند یادگیری و تربیت شهروندانی مسئولیت پذیر و سازگار برای آینده است.