اثربخشی برنامه های آموزش مهارت های زندگی بر افزایش سازگاری اجتماعی در دوره ابتدایی

هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی برنامه های آموزش مهارت های زندگی بر ارتقاء سازگاری اجتماعی دانش آموزان دوره ابتدایی بود. این پژوهش با روش نیمه آزمایشی و طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل انجام گرفت. جامعه آماری شامل کلیه دانش آموزان پایه ششم ابتدایی شهر پیرانشهر در سال تحصیلی ۱۴۰۴-۱۴۰۳ بود که به دلیل قرار گرفتن در آستانه نوجوانی، برای آموزش مهارت های زندگی مناسب تشخیص داده شدند. نمونه گیری به صورت هدفمند از چهار مدرسه (دو دخترانه و دو پسرانه) انجام شد و در هر مدرسه یک کلاس به عنوان گروه آزمایش و یک کلاس به عنوان گروه کنترل انتخاب گردید (در مجموع ۸ کلاس). گروه آزمایش تحت آموزش مهارت های زندگی قرار گرفت، در حالی که گروه کنترل آموزشی دریافت نکرد. داده ها با استفاده از پرسشنامه سازگاری اجتماعی کودکان روون گردآوری شد که پایایی آن با آلفای کرانباخ ۸۱/۰ تایید شد. برای تحلیل داده ها از تحلیل کوواریانس استفاده شد. نتایج نشان داد که برنامه آموزش مهارت های زندگی تاثیر معناداری بر ارتقای سازگاری اجتماعی دانش آموزان داشته است(۰۰۱/۰=p، ۵۶/۸=F) با کنترل پیش آزمون، اثر گروه آموزشی بر متغیر وابسته معنادار باقی ماند. یافته ها حاکی از آن است که آموزش مهارت های زندگی می تواند به عنوان روشی موثر در بهبود تعاملات اجتماعی، افزایش مسئولیت پذیری و تقویت مهارت های بین فردی کودکان در دوره ابتدایی مورد استفاده قرار گیرد.