روایتگری (Storytelling) به مثابه روش تدریس: تاثیر قصه گویی علمی بر درک مفاهیم انتزاعی

یکی از مهم ترین چالش های آموزشی در دوره ابتدایی، دشواری درک مفاهیم انتزاعی توسط دانش آموزان است؛ مفاهیمی که ماهیت غیرملموس آن ها موجب می شود روش های سنتی تدریس کارآمدی لازم را نداشته باشند. در سال های اخیر، رویکردهای فعال یادگیری، به ویژه روایتگری و قصه گویی علمی، به عنوان شیوه هایی موثر برای ساده سازی و تجسم بخشی مفاهیم پیچیده موردتوجه پژوهشگران قرار گرفته اند. هدف پژوهش حاضر، بررسی تاثیر به کارگیری قصه گویی علمی به مثابه روش تدریس بر میزان درک مفاهیم انتزاعی در دانش آموزان دوره ابتدایی است. پژوهش از نوع کاربردی و با طرح نیمه تجربی از نوع «پیش آزمون - پس آزمون با گروه کنترل» انجام شد. جامعه آماری شامل دانش آموزان پایه ابتدایی و متوسطه ، مدارس معین در سال تحصیلی ۱۴۰۴/۱۴۰۵ بود که ۶۰ نفر از آن ها با روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل جای گذاری شدند. ابزار گردآوری داده ها، آزمون محقق ساخته سنجش درک مفاهیم انتزاعی بود که روایی آن از طریق نظر خبرگان و پایایی آن با استفاده از ضریب آلفای کرونباخ تایید شد. برای تجزیه وتحلیل داده ها از آمار توصیفی و آزمون t مستقل استفاده شد. نتایج نشان داد میانگین نمرات گروه آزمایش در پس آزمون به طور معناداری بیش از گروه کنترل است؛ بنابراین، به کارگیری قصه گویی علمی در تدریس می تواند به طور موثری منجر به فهم عمیق تر، تجسم بهتر و یادگیری پایدارتر مفاهیم انتزاعی شود. این یافته ها کاربردهای مهمی برای معلمان، طراحان آموزشی و برنامه ریزان درسی داشته و استفاده از روایت گری علمی را به عنوان روشی کارآمد در کلاس های درس پیشنهاد می کند.

کلیدواژه ها:

روایتگری ، قصه گویی علمی ، روش های تدریس فعال ، مفاهیم انتزاعی ، یادگیری معنادار.