نقش فناوری های دیجیتال در احیا و باز زنده سازی بافت های فرسوده شهری

بافت های فرسوده شهری یکی از مهم ترین چالش های شهرنشینی سریع در ایران و جهان به شمار می روند که با مشکلات کالبدی، اجتماعی، اقتصادی و زیست محیطی همراه هستند. پژوهش حاضر با هدف بررسی نقش فناوری های دیجیتال در احیا و باز زنده سازی این بافت ها انجام شده است. در این مقاله ابتدا به مفاهیم نظری شهر هوشمند و بازآفرینی پایدار پرداخته شد، سپس کاربرد عملی ابزارهای دیجیتال شامل سیستم های اطلاعات جغرافیایی، مدل سازی اطلاعات ساختمان، مدل سازی سه بعدی و واقعیت مجازی/افزوده، هوش مصنوعی، داده کاوی، اینترنت اشیا و دوقلوهای دیجیتال در مراحل شناسایی، تحلیل، برنامه ریزی، طراحی، مشارکت عمومی و مدیریت پس از اجرا مورد تحلیل قرار گرفت. یافته ها نشان می دهد که بهره گیری یکپارچه از این فناوری ها می تواند هزینه های اجرایی را تا ۶۰ درصد و زمان پروژه ها را تا ۵۰ درصد کاهش دهد، دقت تصمیم گیری را به طور چشمگیری افزایش دهد، مشارکت شهروندان را از ۱۵ درصد به بیش از ۷۰ درصد ارتقا دهد و ضمن حفظ هویت تاریخی-فرهنگی، پایداری کالبدی، زیست محیطی و اجتماعی را تامین کند. با وجود این ظرفیت ها، چالش هایی نظیر شکاف دیجیتال، کمبود زیرساخت های ارتباطی، هزینه اولیه بالا، مقاومت فرهنگی و مسائل حریم خصوصی داده ها همچنان مانع اصلی به شمار می روند. در نهایت، مجموعه ای از پیشنهادات کاربردی شامل ایجاد پلتفرم یکپارچه دیجیتال، استفاده از هوش مصنوعی در اولویت بندی مداخله، واقعیت مجازی مشارکتی، توکن سازی املاک با بلاکچین و تدوین استاندارد ملی بازآفرینی دیجیتال ارائه شد تا این فناوری ها از حالت آزمایشی به اجرای گسترده و پایدار در کلان شهرهای ایران تبدیل شوند.

کلیدواژه ها:

بافت فرسوده شهری ، فناوری های دیجیتال ، شهر هوشمند ، سیستم اطلاعات جغرافیایی