بررسی نقش فناوری در کاهش اختلالات خوانداری و نوشتاری دانش آموزان استثنایی

این مقاله به تحلیل عمیق و نظام مند نقش فناوری های کمکی (Assistive Technology - AT) در کاهش چالش های ناشی از اختلالات یادگیری خاص، به ویژه نارساخوانی (Dyslexia) و نارسایی در نوشتن (Dysgraphia)، در دانش آموزان استثنایی می پردازد. این دانش آموزان با وجود برخورداری از هوش طبیعی، به دلیل نقص در پردازش های عصب شناختی، در مهارت های بنیادی خواندن و نوشتن با موانع جدی روبرو هستند که منجر به افت تحصیلی، کاهش عزت نفس و بی انگیزگی می شود. هدف این پژوهش، تبیین این موضوع است که چگونه ابزارهای دیجیتال مدرن می توانند به عنوان یک “پل شناختی” عمل کرده و با دور زدن موانع پردازشی، به این دانش آموزان امکان دسترسی به محتوای آموزشی و ابراز دانش خود را بدهند. این مقاله با اتخاذ روش مرور نظام مند ادبیات و با استفاده از چارچوب نظری «طراحی جهانی برای یادگیری» (Universal Design for Learning - UDL)، به بررسی و ترکیب یافته های پژوهشی در این حوزه می پردازد. یافته ها نشان می دهند که فناوری ها در دو سطح عمل می کنند: ۱) جبرانی (Compensatory): ابزارهایی مانند نرم افزارهای متن-به-گفتار (TTS) و گفتار-به-متن (STT) که به دانش آموز اجازه می دهند موانع رمزگشایی و دست نویسی را دور بزنند و ۲) ترمیمی (Remedial): برنامه های تعاملی و بازی وارسازی شده که به تمرین هدفمند مهارت های آواشناختی و املایی کمک می کنند. نتیجه گیری کلیدی این است که ادغام هوشمندانه فناوری های کمکی در فرآیندهای آموزشی، یک استراتژی حیاتی برای تحقق عدالت آموزشی، افزایش استقلال و توانمندسازی دانش آموزان با اختلالات یادگیری است و باید به عنوان جزء لاینفک برنامه های آموزشی فردی شده (IEP) در نظر گرفته شود.