اهمیت همکاری والدین و معلمان در پیشرفت تحصیلی دانش آموزان با نیاز های ویژه

اهمیت همکاری والدین و معلمان در فرآیند آموزش دانش آموزان با نیازهای ویژه، یکی از بنیادی ترین محورهای موفقیت تحصیلی و سازگاری آموزشی این گروه از فراگیران به شمار می آید. پژوهش های حوزه آموزش ویژه نشان می دهد که هرچه میزان ارتباط، تعامل و هماهنگی میان خانه و مدرسه ساختارمندتر، مداوم تر و هدفمندتر باشد، زمینه برای رشد مهارت های شناختی، بهبود عملکرد تحصیلی، ارتقای انگیزش، کاهش مشکلات رفتاری و افزایش مشارکت اجتماعی دانش آموزان با نیازهای ویژه تقویت می شود. از سوی دیگر، والدین به عنوان نخستین و پایدارترین منابع حمایتی، نقش مهمی در انتقال اطلاعات تخصصی درباره ویژگی های فردی کودک، تاریخچه یادگیری و نیازهای خاص او دارند؛ اطلاعاتی که به معلمان کمک می کند برنامه های آموزشی را دقیق تر تنظیم کرده و مداخلات موثرتر طراحی کنند. در مقابل، معلمان نیز با ارائه بازخورد علمی، راهکارهای تربیتی و پیشنهادهای اجرایی، والدین را در مدیریت یادگیری و بهبود مهارت های تحصیلی کودک در خانه توانمند می سازند. هم افزایی میان این دو نهاد، در کنار مشارکت فعال در تصمیم گیری های آموزشی، می تواند چالش های مرتبط با کمبود منابع، تنوع نیازها، تفاوت های فردی، و فشارهای روانی خانوادگی را کاهش دهد. هدف این مقاله مروری، تحلیل نقش همکاری والدین و معلمان بر اساس یافته های پژوهشی، مدل های مشارکت، مزایا و موانع تعامل، و ارائه چارچوبی برای ارتقای کیفیت آموزش فراگیر و توانمندسازی دانش آموزان با نیازهای ویژه است. بررسی مطالعات موجود نشان می دهد که برنامه های مشارکتی ساختارمند، آموزش خانواده، ارتباط مستمر، و رویکردهای چند رشته ای می تواند بیشترین تاثیر را در بهبود دستاوردهای تحصیلی و عاطفی این دانش آموزان داشته باشد. این مرور تلاش می کند با تبیین ضرورت همکاری، شکاف های پژوهشی موجود را روشن سازد و مسیرهایی برای پژوهش های آینده ارائه دهد تا نظام آموزشی بتواند حمایت موثرتری از دانش آموزان با نیازهای ویژه فراهم آورد.

کلیدواژه ها:

همکاری خانه و مدرسه ، والدین ، معلمان ، دانش آموزان با نیازهای ویژه ، پیشرفت تحصیلی