بررسی مفهوم عشق در دیدگاه عرفا، فلاسفه و حکما

عشقت رسد به فریاد گر خود بسان حافظ قرآن ز بر بخوانی در چهارده روایتلفظ عشق از جانب فیلسوف و حکیم تعریف های گوناگونی به خود پذیرفته است. در تعریفی عشق استعداد حب و محبت کامل به محبوب معرفی می گردد، دیگری عشق را جذبه و الهام الهی و تحریک روح قدسی به سوی اقلیم حسن و زیبایی می داند و معتقد است تابان الهام کاری که غیر از عشق بر نیاید، عشق انجام می دهد و عشق ظهور "حسن " و "حسن جذاب"، و درمان هر درد بی درمان است. در جای دیگر عشق را غلبه میل بر هر حب و اشتیاقی که در دلهاست بیان می کنند. امام صادق (ع) عشق را جنون الهی می داند که نه ممدوح است و نه مذموم (تذکره الاولیاء، ص ۱۴) و برخی دیگر با محوریت قرار دادن عشق به خداوند، تعاریف زیر را بیان می دارند:۱) عشق حکومت و سلطنت الهی است به تجلیات انوار حق بر پاکان.۲) عشق آتش شوق الهی است که شوق ما سوی الله را پاک می سوزاند و نابود می گرداند.۳) عشق نور خداست که از هر افق حسن و زیبایی تابش کند و قوای ادراکی را مشغول خود سازد. (حکمت الهی عام و خاص، ص ۱۴۶)

کلیدواژه ها:

عشق ، عرفان ، حکمت ، فلسفه ، ابن سینا ، مولانا ، ملاصدرا