واژه "نور" و مصداق های آن در مثنوی معنوی مولانا

واژه "نور" در ادبیات عرفانی و اسلامی همواره نمادی از حقیقت، معرفت، و هدایت الهی بوده است و در آثار مولانا جلال الدین بلخی نیز به طور گسترده ای به کار رفته است. در مثنوی معنوی، نور تنها یک واژه ساده یا اشاره به روشنایی فیزیکی نیست، بلکه به عنوان یک مفهوم عمیق و معنوی به کار می رود که معانی مختلفی دارد. نور در اشعار مولانا به عنوان نمادی از حقیقت الهی، عشق الهی، معرفت و کمال انسانی مطرح می شود و به مثابه راهنمایی برای خروج از جهل و تاریکی های معنوی است. مولانا در مثنوی با بهره گیری از این واژه، انسان ها را به جستجوی حقیقت، رسیدن به کمال معنوی، و دریافت نور هدایت الهی فرا می خواند.در این مقاله، به بررسی مصداق های مختلف واژه "نور" در مثنوی معنوی پرداخته می شود و نشان داده خواهد شد که این واژه در اشعار مولانا علاوه بر معنای ظاهری روشنایی، معانی عمیق تری همچون عشق، حقیقت، هدایت و شکوفایی انسانی را به همراه دارد. نور در اشعار مولانا نه تنها در سطح فردی به عنوان کمال انسان بلکه در سطح اجتماعی به عنوان وسیله ای برای رهایی از ظلمت های جامعه و هدایت به سوی حقیقت شناخته می شود. به همین دلیل، این مقاله با تحلیل کاربردهای مختلف واژه "نور" در مثنوی معنوی، سعی دارد به طور جامع تری مفاهیم عرفانی و اخلاقی مولانا را که از طریق این واژه به مخاطب منتقل می شود، بررسی کند. به علاوه، شاهد مثال های مختلف شعری از مثنوی آورده می شود تا نحوه استفاده مولانا از این واژه و ارتباط آن با دیگر مفاهیم عرفانی اش به وضوح نمایان شود.

کلیدواژه ها:

واژه ، نور ، مصداق ، مثنوی معنوی ، مولانا