تحلیل انتقادی نقش هوش مصنوعی در تحول الگوهای تدریس: یک مطالعه مروری نظام مند

پژوهش حاضر با هدف تحلیل انتقادی نقش هوش مصنوعی در تحول الگوهای تدریس، به شیوه مرور نظام مند روایتی انجام شده است. با توجه به رشد فزاینده کاربردهای هوش مصنوعی در آموزش، بررسی چگونگی تاثیر آن بر نقش معلم، تجربه یادگیرنده، طراحی برنامه درسی و ملاحظات اخلاقی ضرورت یافته است. داده ها از پایگاه های بین المللی و منابع فارسی نمایه شده استخراج و با استفاده از تحلیل مضمون ترکیب شده اند. یافته ها نشان می دهد که ورود هوش مصنوعی، در صورت تلفیق با طراحی آموزشی سنجیده و رویکرد انسان محور، می تواند الگوهای تدریس را از انتقال اطلاعات به معماری تجربه یادگیری تغییر دهد. در حوزه طراحی محتوا، تلفیق مدل های زبانی بزرگ با چارچوب های طراحی همچون TPACK و UDL امکان تولید محتوای هدفمند و دسترس پذیر را فراهم می سازد. در بازخورد و ارزشیابی، قابلیت تحلیل فرایند یادگیری، تولید بازخورد به موقع و نمره دهی تطبیقی موجب تقویت یادگیری تکوینی می شود. یادگیری شخصی سازی شده و تطبیقی، با اتکا به داده های عملکردی، مسیرهای متنوع یادگیری را هموار می کند. همزمان، نقش معلم به طراح، ناظر اخلاقی و تحلیلگر داده ارتقا می یابد و نقش یادگیرنده به عاملی خودتنظیم تغییر می کند. با این حال، تحقق کامل این ظرفیت ها مستلزم توجه به عدالت، شفافیت، حفاظت از داده ها، آموزش شایستگی های نوین به معلمان و پایش پیامدهای ناخواسته است. در پایان، دلالت های برنامه درسی، راهبردهای پیاده سازی در سطح مدرسه، الزامات حکمرانی آموزشی و پیشنهادهای پژوهشی ارائه شده است.

کلیدواژه ها:

هوش مصنوعی ، الگوهای تدریس ، یادگیری شخصی سازی شده ، بازخورد آموزشی