مقایسه روش های نوین و سنتی در آموزش ادبیات فارسی

با گذر از الگوهای سنتی آموزش و ورود به عصر یادگیری فعال، نیاز به بازنگری در شیوه های تدریس ادبیات فارسی بیش از پیش احساس می شود. این پژوهش با رویکرد توصیفی– تحلیلی و بهره گیری از منابع کتابخانه ای، به بررسی تطبیقی میان روش های نوین و سنتی تدریس در آموزش ادبیات فارسی می پردازد. در روش سنتی، تاکید بر انتقال دانش از معلم به دانش آموز و حفظ طوطی وار مفاهیم است، در حالی که در روش های نوین، یادگیری مشارکتی، تفکر انتقادی، خلاقیت و کاربرد تکنولوژی مورد توجه قرار می گیرد. یافته ها نشان می دهد که روش هایی مانند تدریس معکوس، یادگیری مبتنی بر پروژه، داستان گویی خلاق و آموزش چندرسانه ای، موجب درگیر شدن بیشتر فرا گیران با محتوای ادبی، افزایش علاقه مندی و فهم عمیق تر متون می شود. این پژوهش با هدف تحلیل و مقایسه این دو رویکرد، بر ضرورت تحول بنیادین در آموزش ادبیات فارسی و توانمندسازی دبیران در استفاده از شیوه های نوین تاکید دارد.

کلیدواژه ها:

تدریس نوین ، روش سنتی ، آموزش ادبیات فارسی ، مشارکت فعال ، یادگیری معنادار