آموزش و پرورش مهارت های ارتباطی در محیط آموزش

مهارت های ارتباطی از بنیادی ترین توانایی های انسانی به شمار می روند که نقش حیاتی در فرایند یاددهی–یادگیری ایفا می کنند. این مهارت ها شامل گوش دادن فعال، بازخورد سازنده، همدلی، زبان غیرکلامی و مدیریت تعارض هستند که می توانند کیفیت روابط آموزشی را به طور چشمگیری بهبود بخشند. پژوهش ها نشان داده اند که آموزش و پرورش مهارت های ارتباطی در محیط های آموزشی، موجب ارتقای انگیزش تحصیلی، افزایش مشارکت دانش آموزان در کلاس، کاهش تعارضات بین فردی و بهبود عملکرد تحصیلی می شود . همچنین این مهارت ها معلمان را قادر می سازند تا روابط گرم تر و حمایتگرانه تری با دانش آموزان برقرار کنند و از بروز مشکلات رفتاری و افت تحصیلی بکاهند. بر این اساس، می توان نتیجه گرفت که آموزش مهارت های ارتباطی باید به عنوان بخشی جدایی ناپذیر از برنامه ی درسی مدارس و دوره های توانمندسازی معلمان مورد توجه قرار گیرد. نادیده گرفتن این مهارت ها، کیفیت یادگیری و تعاملات کلاسی را تضعیف می کند و می تواند مانعی جدی در مسیر تحقق اهداف آموزشی باشد. بنابراین، پرورش مهارت های ارتباطی نه تنها ابزاری برای موفقیت تحصیلی بلکه ضرورتی برای رشد اجتماعی و حرفه ای دانش آموزان در دنیای پیچیده و ارتباط محور امروز است.

کلیدواژه ها:

آموزش و پرورش ، مهارت های ارتباطی ، محیط آموزش