توسعه برنامه های درسی مبتنی بر همکاری والدین برای تقویت انگیزه تحصیلی دانش آموزان
سال انتشار: 1404
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: فارسی
مشاهده: 20
فایل این مقاله در 11 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد
- صدور گواهی نمایه سازی
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
NHLECONF01_1584
تاریخ نمایه سازی: 9 آذر 1404
چکیده مقاله:
این پژوهش با هدف بررسی تاثیر تعامل منسجم خانه و مدرسه و میزان مشارکت والدین در برنامه های درسی بر انگیزش درونی و پیشرفت تحصیلی دانش آموزان انجام می شود. مسئله اصلی آن است که آیا و چگونه کیفیت ارتباط والدین و مدرسه، و درگیر شدن والدین در فرایند یاددهی–یادگیری، می تواند علاقه واقعی به یادگیری، تلاش پایدار و عملکرد تحصیلی مطلوب تر را در دانش آموزان تقویت کند. در این چارچوب، انگیزش درونی به معنای یادگیری به خاطر لذت، کنجکاوی و احساس رشد شخصی تعریف می شود، نه صرفا به دلیل پاداش ها یا تنبیه های بیرونی، و پیشرفت تحصیلی نیز به شاخص هایی مانند نمرات، ماندگاری در تحصیل و کیفیت مشارکت در کلاس اشاره دارد.در این پژوهش، تعامل خانه و مدرسه شامل ارتباط مستمر و دوسویه والدین و معلمان، حضور والدین در جلسات و برنامه های مدرسه، آگاهی آنان از اهداف آموزشی و محتوای برنامه های درسی، و هماهنگی در روش های تربیتی و انتظارات تحصیلی در خانه و مدرسه در نظر گرفته می شود. زمانی که پیام ها و انتظارات خانه و مدرسه همسو باشند، دانش آموز محیطی پیش بینی پذیر و حمایت کننده را تجربه می کند که در آن تلاش تحصیلی ارزشمند شمرده می شود و اشتباه به عنوان فرصت یادگیری تلقی می گردد. این همسویی می تواند نیازهای اساسی روان شناختی مانند احساس تعلق، شایستگی و خودمختاری را تقویت کند و به افزایش انگیزش درونی و احساس معنی دار بودن یادگیری بینجامد. در مقابل، گسست یا تعارض بین خانه و مدرسه – مانند بی تفاوتی والدین نسبت به مدرسه، یا بی توجهی مدرسه به نقش خانواده – غالبا به کاهش اشتیاق، سردرگمی و نگرش منفی نسبت به درس منجر می شود.مشارکت والدین در برنامه های درسی در این تحقیق فراتر از حضور نمادین در جلسات، و شامل نقش آفرینی آن ها در حمایت از تکالیف درسی، همراهی با پروژه ها و فعالیت های پژوهشی، مشارکت در طراحی یا اجرای برنامه های مکمل (مثل کارگاه ها، بازدیدهای آموزشی و فعالیت های خواندن در منزل)، و فراهم کردن محیط مناسب برای مطالعه در خانه است. بر مبنای ادبیات پژوهشی، هرچه والدین در سطح عاطفی (تشویق، توجه، شنیدن نگرانی ها) و در سطح ابزاری (سازمان دهی زمان مطالعه، نظارت بر انجام تکالیف، مهیا کردن منابع یادگیری) درگیرتر باشند، احتمال شکل گیری نگرش مثبت به درس، پشتکار در انجام وظایف و باور به توانایی موفقیت در دانش آموزان بیشتر می شود. در چنین شرایطی، دانش آموزان مدرسه را امتداد طبیعی فضای حمایتگر خانه تجربه می کنند و احساس می کنند تلاش تحصیلی شان برای بزرگسالان مهم و معنادار است.
کلیدواژه ها:
نویسندگان
ریحانه شمشیری
دانش آموخته ی کاردانی آموزش ابتدایی
نرگس بخشی راد
دانش آموخته ی کارشناسی حقوق
معصومه پارسانیا
دانش آموخته ی کارشناسی مدیریت امور فرهنگی وبرنامه ریزی
سعید سرآبادانی
دانش آموخته ی کارشناسی ارشد حسابداری