اثر روش های سنجش عملکردی بر انگیزش و پیشرفت تحصیلی دانش آموزان

هدف این مقاله، بررسی جامع تاثیر روش های سنجش عملکردی بر انگیزش و پیشرفت تحصیلی دانش آموزان است. در نظام های آموزشی کنونی، سنجش یکی از ارکان اصلی فرایند یاددهی-یادگیری محسوب می شود که نه تنها به ارزیابی دانش و مهارت های دانش آموزان می پردازد، بلکه به طور مستقیم و غیرمستقیم بر نگرش ها، انگیزه ها و سبک یادگیری آن ها تاثیر می گذارد. در مقابل روش های سنتی سنجش که اغلب بر یادآوری حقایق و مهارت های سطح پایین تر شناختی متمرکز هستند، سنجش عملکردی بر کاربرد دانش در موقعیت های واقعی، حل مسئله، تفکر انتقادی و تولید دانش تاکید دارد. این مقاله به روش مروری کتابخانه ای، ادبیات پژوهشی مرتبط در ایران و جهان را تحلیل کرده است. یافته ها نشان می دهند که سنجش عملکردی با فراهم آوردن فرصت هایی برای خودتنظیمی یادگیری، بازخورد سازنده، انتخاب، و ایجاد ارتباط بین یادگیری مدرسه و دنیای واقعی، به طور قابل ملاحظه ای انگیزش درونی دانش آموزان را افزایش می دهد. این رویکرد سنجشی، با تمرکز بر فرایندهای پیچیده تر شناختی و فراهم آوردن تجربه های معنادار، منجر به پیشرفت تحصیلی عمیق تر، افزایش مهارت های حل مسئله، تفکر انتقادی و انتقال دانش به موقعیت های جدید می شود. در نهایت، مقاله ضمن تاکید بر اهمیت آموزش معلمان و بازنگری در سیاست های آموزشی، پیشنهاداتی کاربردی برای استفاده موثرتر از سنجش عملکردی در مدارس ارائه می دهد تا هم انگیزش دانش آموزان تقویت شود و هم پیشرفت تحصیلی آن ها در ابعاد گسترده تر و معنادارتری تحقق یابد.

کلیدواژه ها:

سنجش عملکردی ، انگیزش تحصیلی ، پیشرفت تحصیلی ، یادگیری عمیق ، تفکر انتقادی ، خودکارآمدی ، بازخورد سازنده