بررسی نقش آموزش و پرورش به عنوان پیشران توسعه پایدار در جوامع درحال توسعه

آموزش و پرورش یکی از بنیادی ترین عوامل موثر بر رشد اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی جوامع است و نقش تعیین کننده ای در شکل گیری سرمایه انسانی و جهت دهی به فرایند توسعه ایفا می کند. در جوامع درحال توسعه، ضرورت گذار از آموزش سنتی به آموزش توسعه ای بیش از پیش احساس می شود؛ آموزشی که بتواند مهارت های حرفه ای، خلاقیت، نوآوری، تفکر سیستمی، توانایی تصمیم گیری، روحیه پژوهشگری و قابلیت خودنظارتی را در افراد نهادینه سازد. این مقاله با مروری بر تاریخچه آموزش و پرورش ایران، بررسی ساختار عرضه و تقاضای آموزشی و تحلیل جایگاه آموزش در رشد اقتصادی، نشان می دهد که آموزش توسعه ای می تواند مهم ترین پیشران شکل گیری توسعه پایدار باشد. یافته ها بیانگر آن است که سرمایه گذاری در آموزش توسعه ای نه تنها به بهبود کیفیت نیروی انسانی و افزایش بهره وری می انجامد، بلکه موجب ارتقای عدالت اجتماعی، کاهش فقر اطلاعاتی و افزایش ظرفیت سازگاری جامعه با تغییرات می شود. در پایان، مقاله پیشنهاد می کند که نظام آموزشی کشور براساس معیارهای توسعه پایدار بازنگری شود؛ چرا که تحقق توسعه پایدار بدون آموزش توسعه ای ممکن نبوده و هر نظام آموزشی فاقد این شاخص ها، به جای تسهیل توسعه، تبدیل به مانعی برای آن خواهد شد.

کلیدواژه ها:

سرمایه انسانی ، رشد اقتصادی ، مهارت آموزی ، تفکر سیستمی ، نوآوری