تفکر سیستمی در مدیریت بحران؛ نقش آموزش همگانی و فرهنگ سازی پیش از بحران

این مقاله به بررسی کاربرد تفکر سیستمی در مدیریت بحران می پردازد و نشان می دهد که آموزش همگانی و فرهنگ سازی پیش از وقوع بحران نقش بسیار مهمی در کاهش مشکلات امدادرسانی مانند ازدحام در عملیات امدادرسانی، کندی در لجستیک و اختلال در هماهنگی میان نهادها دارد. پژوهش با نگاهی کل نگر به پرسش های مطرح شده در این خصوص پاسخ می دهد. تمرکز مقاله بر قدرت تحول آفرین آموزش است که می تواند رویکرد مدیریت بحران را از واکنشی به پیش گیرانه تغییر دهد. از دید تفکر سیستمی، بحران ها نه رویدادهایی ثابت و غیرقابل کنترل بلکه شرایط قابل تغییر سیستم هستند که از ارتباط های غیرخطی و ویژگی های برآمده میان اجزای سیستم شکل می گیرند. این پژوهش با بهره گیری از چارچوب تحلیلی پویایی های سیستم از نمودار حلقه های علی و نقاط اهرمی برای ساخت یک چارچوب یکپارچه استفاده می کند. روش شناسی ارائه شده امکان پیش بینی سلسله مراتب مداخلات را فراهم می آورد و در همین راستا اصلاح و بازنگری رویکردهای آموزشی برجسته می شود تا حلقه های تعادلی تقویت شده و اثرات تقویت آسیب پذیری ها به طور موثری کاهش یابند. یافته های اصلی نشان می دهند که آموزش همگانی نقش یک تنظیم کننده ی کلیدی اهداف و جهت گیری های سیستم را ایفا کند و با ادغام عاملیت انسانی در سیستم های سازگار، امکان خودسازماندهی فراهم می شود و آنتروپی در پاسخ به بحران ها کاهش می یابد. این پژوهش با روشن کردن پیوندها میان تاب آوری و الزامات آموزشی، به بهبود یکپارچگی نظری و تقویت چارچوب های میان رشته ای برای کاهش آسیب پذیری ها کمک می کند. به علاوه با مطرح شدن نقاط اهرمی تفکر سیستمی در مدیریت بحران، فرصت هایی برای تحقیقات آینده ایجاد می شود.

کلیدواژه ها:

تفکر سیستمی ، مدیریت بحران ، آموزش همگانی ، نقاط اهرمی ، تاب آوری اجتماعی