بررسی رابطه بین سبک های دلبستگی و طرحواره های ناسازگار در دانشجویان پزشکی مشهد

هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسی رابطه بین سبک های دلبستگی و طرحواره های ناسازگار اولیه در دانشجویان پزشکی دانشگاه علوم پزشکی مشهد انجام شد. روش شناسی: این پژوهش از نوع توصیفی-همبستگی بوده و با رویکرد مدل سازی معادلات ساختاری (SEM) انجام شد. جامعه آماری شامل ۱۱۰۰ دانشجوی پزشکی بود که ۳۰۰ نفر از آن ها با روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای متناسب با حجم انتخاب شدند. ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامه طرحواره یانگ فرم کوتاه (YSQ-SF) و پرسشنامه سبک های دلبستگی بزرگسالان (RAAS) بود. داده ها با استفاده از نرم افزارهای SPSS نسخه ۲۶ و AMOS نسخه ۲۴ تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: نتایج نشان داد که سبک دلبستگی ایمن با کاهش طرحواره های ناسازگار اولیه، به ویژه در حوزه های بریدگی و طرد و خودگردانی و عملکرد مختل، ارتباط منفی و معناداری دارد. در مقابل، سبک های دلبستگی ناایمن (اجتنابی و اضطرابی) با افزایش نمره کل طرحواره های ناسازگار اولیه و تمامی حوزه های آن همبستگی مثبت و معناداری نشان دادند. به طور خاص، سبک دلبستگی اضطرابی قوی ترین اثر مثبت را بر طرحواره های ناسازگار داشت. یافته های مدل سازی معادلات ساختاری نیز به وضوح تاثیر معنادار سبک های دلبستگی بر طرحواره های ناسازگار را تایید کرد. نتیجه گیری: این نتایج حاکی از آن است که الگوهای دلبستگی شکل گرفته در دوران کودکی، به عنوان پیش نیازهای قدرتمندی برای توسعه یا پیشگیری از طرحواره های ناسازگار در بزرگسالی عمل می کنند. این یافته ها می توانند در طراحی مداخلات روانشناختی هدفمند برای ارتقای سلامت روان دانشجویان پزشکی مورد استفاده قرار گیرند.

کلیدواژه ها:

سبک های دلبستگی ، طرحواره های ناسازگار اولیه ، دانشجویان پزشکی ، مدل سازی معادلات ساختاری