پیش بینی فرسودگی تحصیلی براساس امید به کار، خود پنداشت تحصیلی با میانجیگری هوش هیجانی

چکیده پژوهش حاضر، با هدف پیش بینی فرسودگی تحصیلی بر اساس امید به اشتغال، خودپنداشت تحصیلی و با میانجی گری هوش هیجانی انجام شد. روش تحقیق از نوع همبستگی بود و جامعه آماری آن شامل دانشجویان دانشکده علوم انسانی دانشگاه تهران بود که طریق نمونه گیری در دسترس، تعداد ۵۰ نفر به عنوان نمونه انتخاب شدند. برای اندازه گیری متغیرهای پژوهش از مقیاس فرسودگی تحصیلی برسو و همکاران (۱۹۹۷)، مقیاس امید به اشتغال قریشی راد (۱۳۸۷)، مقیاس خودپنداشت تحصیلی لیو و وانگ (۲۰۰۵) و مقیاس هوش هیجانی شات و همکاران (۱۹۹۸) استفاده شد که روایی و پایایی ان در پژوهش های قبلی و پژوهش حاضر تایید شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه ۲۶ و بهره گیری از روش های آمار توصیفی و استنباطی نظیر آزمون همبستگی پیرسون و رگرسیون انجام شد. یافته های پژوهش حاکی از آن بود که امید به اشتغال، خودپنداشت تحصیلی و هوش هیجانی با فرسودگی تحصیلی رابطه معناداری دارند، همچنین فرسودگی تحصیلی بر اساس امید به اشتغال و خودپنداشت تحصیلی با میانجی گری هوش هیجانی قابل پیش بینی است. یافته های تحقیق نشان می دهد که فرسودگی تحصیلی عمدتا ناشی از کاهش امید به اشتغال و پایین بودن خودپنداشت تحصیلی است. نتایج تحقیق بر تقویت امید به اشتغال و خودپنداشت تحصیلی به منظور کاهش فرسودگی تحصیلی، تاکید دارد.

کلیدواژه ها:

فرسودگی تحصیلی ، امید به اشتغال ، خودپنداشت تحصیلی ، هوش هیجانی