تحلیل تاثیر بازی های راهبردی نظریه بازی در تعدیل نشانه های سندروم ایمپاستر در محیط آموزشی

سندرم ایمپاستر نوعی الگوی شناختی ناکارآمد است که طی آن فرد، علی رغم شواهد موفقیت، توانایی های خود را نادیده می گیرد و موفقیتش را به عوامل بیرونی نسبت می دهد. این پژوهش با هدف بررسی تاثیر بازی های راهبردی مبتنی بر نظریه بازی ها بر نشانه های سندرم ایمپاستر در دانش آموزان ۱۳ تا ۱۵ ساله انجام شد. در این مطالعه تجربی، ۴۰ دانش آموز به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند. هر دو گروه در طی شش جلسه ی ۳۰ دقیقه ای در فعالیت های گروهی با ساختار بازی های رقابتی و مشارکتی شرکت کردند، اما طراحی مداخلات در گروه آزمایش مبتنی بر رویکرد شناختی-رفتاری (CBT) و اصول نظریه بازی ها بود. داده ها با استفاده از پرسش نامه استاندارد کلانس (CIPS) گردآوری و با آزمون های t مستقل، t زوجی و (ANCOVA) تحلیل شدند. یافته ها نشان داد که علیرغم ماهیت بالقوه استرس زا و رقابتی برخی بازی ها، بهره گیری از نشانه های شناختی-رفتاری (CBT) و طراحی شناختی محور بازی ها منجر به کاهش معنادار نشانه های سندرم ایمپاستر در گروه آزمایش شد. این مداخلات به تقویت خودکارآمدی، افزایش اعتمادبه نفس و بهبود مهارت های ارتباطی نیز انجامیدند. نتایج پژوهش بر اهمیت طراحی هدفمند فعالیت های گروهی متناسب با ویژگی های روان شناختی نوجوانان، به ویژه در دوره حساس شکل گیری هویت، تاکید دارد. بازی های راهبردی مبتنی بر نظریه بازی ها، در صورت تلفیق با اصول CBT، می توانند به عنوان ابزاری موثر در بهبود سلامت شناختی و کاهش باورهای ناکارآمد در محیط های آموزشی مورد استفاده قرار گیرند.

کلیدواژه ها:

خودکارآمدی تحصیلی ، روان شناسی تربیتی ، سندرم ایمپاستر ، نظریه بازی ها