نقش والدین در مدیریت اضطراب و تقویت امید به زندگی در نوجوانان با اختلالات یادگیری

اختلالات یادگیری یکی از چالش های مهم دوران نوجوانی هستند که می توانند بر عملکرد تحصیلی، سلامت روان و امید به زندگی نوجوانان تاثیر منفی بگذارند. نقش والدین در مدیریت هیجانات منفی و تقویت امید به زندگی در این گروه از نوجوانان اهمیت ویژه ای دارد، اما در پژوهش های پیشین به طور محدود بررسی شده است. هدف پژوهش حاضر بررسی نقش والدین در کاهش اضطراب و افزایش امید به زندگی در نوجوانان دارای اختلالات یادگیری بود. این مطالعه از نوع توصیفی–همبستگی و به روش میدانی انجام شد. جامعه آماری شامل ۲۴۰۰ دانش آموز دارای اختلال یادگیری در شهر تهران بود و نمونه شامل ۲۰۰ نفر (۱۰۰ دختر و ۱۰۰ پسر) بود که با روش خوشه ای چندمرحله ای انتخاب شدند. ابزار گردآوری داده ها شامل پرسش نامه اضطراب بک، مقیاس امید به زندگی اشنایدر، پرسش نامه رفتار والدینی و پرسش نامه اطلاعات جمعیت شناختی بود. داده ها با استفاده از SPSS ۲۸ و از طریق تحلیل های توصیفی، آزمون t مستقل، همبستگی پیرسون و رگرسیون چندگانه تحلیل شدند. یافته ها نشان داد که اضطراب نوجوانان در سطح نسبتا بالا و امید به زندگی آنان در سطح پایین قرار دارد. رفتارهای والدینی نقش معناداری در پیش بینی اضطراب و امید به زندگی داشتند؛ به طوری که حمایت هیجانی و ارتباط مثبت والدین با کاهش اضطراب و افزایش امید به زندگی و کنترل روان شناختی والدین با افزایش اضطراب و کاهش امید به زندگی مرتبط بود. همچنین، تفاوت معناداری بین دختران و پسران در سطح اضطراب و امید به زندگی مشاهده شد، به طوری که دختران اضطراب بالاتر و امید به زندگی پایین تری داشتند. نتایج پژوهش حاکی از آن است که آموزش مهارت های فرزندپروری مثبت، حمایت هیجانی و ایجاد روابط گرم و همدلانه در خانواده می تواند به کاهش اضطراب و افزایش امید به زندگی نوجوانان دارای اختلالات یادگیری کمک کند. این یافته ها می توانند مبنای طراحی برنامه های آموزشی و روان شناختی خانواده محور، سیاست گذاری آموزشی و بهبود تعامل خانواده و مدرسه باشند.

کلیدواژه ها:

اختلال یادگیری ، والدین ، اضطراب ، امید به زندگی ، نوجوان