نقش مدارس در ارتقای مهارت های علمی و فناوری در دانش آموزان

در عصر انقلاب صنعتی چهارم، قدرت و بقای جوامع بیش از هر زمان دیگری به توانایی آن ها در نوآوری، تولید علم و توسعه فناوری گره خورده است. در این میان، نظام آموزشی و به طور خاص مدارس، به عنوان خط مقدم پرورش سرمایه های انسانی، نقشی بی بدیل و تحول آفرین بر عهده دارند. این مقاله با هدف تحلیل عمیق نقش مدارس در ارتقای مهارت های علمی و فناوری در دانش آموزان و با استفاده از روش مرور نظام مند ادبیات تدوین شده است. پژوهش حاضر استدلال می کند که رویکردهای سنتی و حافظه محور دیگر پاسخگوی نیازهای قرن بیست و یکم نیستند و مدارس باید به اکوسیستم هایی پویا برای نوآوری تبدیل شوند. یافته ها نشان می دهد که این تحول در پنج حوزه کلیدی رخ می دهد: ۱) گذار از پداگوژی منفعل به یادگیری فعال و مبتنی بر مسئله (PBL)، ۲) بازطراحی برنامه درسی از حالت جزیره ای به رویکرد یکپارچه STEM/STEAM، ۳) تجهیز و استفاده هوشمندانه از زیرساخت های فناورانه، ۴) تحول نقش معلم از «ناقل دانش» به «تسهیل گر یادگیری» و ۵) تکامل نظام ارزشیابی از آزمون محوری به سنجش مبتنی بر عملکرد. مقاله نتیجه می گیرد که موفقیت در این گذار، مستلزم یک تغییر سیستمی در سیاست گذاری، مدیریت آموزشی و فرهنگ حاکم بر کلاس درس است تا مدارس بتوانند به معنای واقعی، پرورشگاه نسل آینده دانشمندان، مهندسان و نوآوران باشند.