بررسی رابطه سبک تربیتی خانواده و احساس امنیت روانی در دانش آموزان

امنیت روانی یکی از بنیادی ترین نیازهای انسان است که بر رشد شخصیت، توانایی های اجتماعی و موفقیت های تحصیلی تاثیر مستقیم دارد. خانواده به عنوان نخستین و مهم ترین محیط تربیتی کودک، نقش تعیین کننده ای در شکل دهی این احساس دارد. سبک تربیتی والدین که شامل شیوه های رفتار، نگرش و ارزش های تربیتی است، می تواند به افزایش یا کاهش امنیت روانی فرزندان منجر شود. بین سبک های تربیتی والدین و احساس امنیت روانی دانش آموزان رابطه معنادار وجود دارد. سبک مقتدرانه و حمایت گر بیشترین اثر مثبت را بر احساس امنیت روانی دانش آموزان داشته و باعث افزایش اعتمادبه نفس، آرامش روانی و توانایی مقابله با استرس و چالش های تحصیلی شده است. در مقابل، سبک مستبدانه و سهل گیر با کاهش امنیت روانی و افزایش اضطراب، ترس و مشکلات رفتاری دانش آموزان همراه بوده است. نوع تعامل والدین با فرزندان، نقش اساسی در شکل گیری احساس امنیت روانی دارد. آموزش سبک های تربیتی موثر و ایجاد محیط حمایت گر و گرم می تواند به تقویت امنیت روانی دانش آموزان کمک کند. همچنین یافته ها می تواند زمینه ساز برنامه ریزی های آموزشی، مشاوره ای و تربیتی در مدارس باشد و نقش خانواده را در رشد همه جانبه کودکان و نوجوانان برجسته سازد. پژوهش های آتی به بررسی عوامل واسطه ای و فرهنگی در رابطه بین سبک تربیتی و امنیت روانی بپردازند تا مدل های کاربردی تر و بومی سازی شده برای محیط های تربیتی ایران ارائه شود.

کلیدواژه ها:

سبک تربیتی ، خانواده ، احساس امنیت روانی ، دانش آموزان ، اضطراب ، ترس ، مشکلات رفتاری