بررسی تاثیر روابط معلم و دانش آموز بر انگیزش تحصیلی در مدارس روستایی

در جامعه ی امروز، انگیزش تحصیلی دانش آموزان به عنوان نیروی محرکه ای کلیدی برای رشد و شکوفایی فردی و جمعی محسوب می شود. یکی از مهم ترین عوامل موثر بر انگیزش تحصیلی، کیفیت روابط بین معلم و دانش آموز است، به ویژه در محیط مدارس روستایی که امکانات آموزشی و فرصت های یادگیری محدودتر است. هدف این مقاله، بررسی اثرگذاری روابط انسانی معلم و دانش آموز بر انگیزش تحصیلی کودکان روستایی و تبیین راهکارهای موثر برای ارتقای این رابطه در بستر مدارس روستایی می باشد.پژوهش حاضر با رویکرد توصیفی-تحلیلی و مبتنی بر داده های میدانی و مباحث نظری انجام شده است. یافته ها نشان می دهد که معلمانی با رفتار حمایتی، احترام متقابل، ارتباط مناسب و ایجاد محیطی امن و صمیمی، می توانند تاثیر مثبت و چشمگیری بر انگیزش تحصیلی دانش آموزان داشته باشند. روابط مثبت معلم و دانش آموز باعث افزایش خودباوری، مسئولیت پذیری، مشارکت و علاقه مندی به فرآیند یادگیری در دانش آموزان می گردد. همچنین این روابط در محیط روستایی که کودکان گاه با محرومیت های اجتماعی و عاطفی مواجه اند، بیشتر اهمیت می یابد؛ زیرا معلم افزون بر نقش آموزشی، نقش الگو و حمایت گر را نیز ایفا می نماید.در مقابل، روابط خشک، سرد یا اقتدارگرایانه معلم می تواند منجر به کاهش مشارکت، اضطراب تحصیلی، افت تحصیلی و حتی ترک تحصیل در دانش آموزان گردد. علاوه بر این، اهمیت نقش خانواده، فرهنگ بومی و باورهای اجتماعی روستا در شکل دهی الگوی رابطه معلم و دانش آموز برجسته است. بهره گیری از آموزش های مهارتی برای معلمان، ایجاد فرصت های گفت وگوی آزاد، به کارگیری روش های تدریس فعال و توجه به تفاوت های فردی دانش آموزان از جمله راهکارهای موثر برای ارتقای کیفیت این روابط محسوب می شود. در نهایت، می توان نتیجه گرفت که توجه جدی به روابط انسانی، کلید افزایش انگیزش تحصیلی و تربیت نیروی انسانی توانمند در بستر روستا خواهد بود.