اثر کارگاه های خرد مهارت آموزی بر کیفیت بازخورد استادان و انتقال آن به رفتار آموزشی در بالین

این پژوهش به بررسی اثر کارگاه های خرد مهارت آموزی بر بهبود کیفیت بازخورد استادان و انتقال آن به رفتار آموزشی در محیط های بالینی می پردازد. هدف مقاله، تبیین شاخص های کیفیت بازخورد استادان، تشریح اجزای کارگاه های خرد اثربخش، و توضیح سازوکارهایی است که آموخته ها را در کنار تخت به رفتار پایدار تبدیل می کند. روش تحقیق این مقاله تحلیلی-توصیفی و مبتنی بر مطالعات کتابخانه ای و مرور نقادانه مقالات معتبر است و با تلفیق یافته های نظری، مدل اجرایی قابل پیاده سازی برای توانمندسازی هیات علمی پیشنهاد می شود. تحلیل منابع نشان می دهد که کارگاه های خرد با ساختار چرخه ای نمایش، تمرین، بازخورد و بازتمرین موجب افزایش به موقع بودن و شواهد محور بودن بازخورد، وضوح اقدام بعدی، و توازن میان تقویت قوت ها و بهبود ضعف ها می شود. همچنین انتقال رفتار آموزشی در بالین زمانی تقویت می شود که نشانه های محیطی، کارت های یادآور، مربیگری همتایان و پیگیری دوره ای پس از کارگاه فراهم باشد و ارزیابی های ساختاریافته قبل و بعد از مداخله برای بازخورد به خود استاد به کار گرفته شود. بر پایه این نتایج، برنامه های توانمندسازی باید سناریوهای کوتاه بالینی، مشاهده همتایان، و سازوکار پایش مستمر کیفیت بازخورد را ادغام کنند تا هم بر یادگیری دانشجو و هم بر کیفیت مراقبت اثر مثبت بگذارند. در نتیجه، چارچوب پیشنهادی با تمرکز بر بازخورد قابل اقدام، زمان بندی مشخص و سنجه های عینی، مسیر ارتقای رفتار آموزشی استادان را روشن می کند.

کلیدواژه ها:

کارگاه های خرد مهارت آموزی ، بازخورد استادان ، آموزش بالینی ، انتقال آموخته ها ، رفتار آموزشی ، توانمندسازی هیات علمی