نقش خیاطی در احیای هویت فرهنگی از طریق بازطراحی لباس های سنتی (مطالعه تطبیقی بین ایران و سایر کشورها)

در دنیای معاصر که پدیده جهانی شدن و سیطره فرهنگ مصرف گرای جهانی بر سبک زندگی و پوشش مردم سایه افکنده، مسئله حفظ، احیا و بازنمایی هویت فرهنگی به یکی از چالش های اساسی جوامع تبدیل شده است. پوشاک، به عنوان یکی از نمادین ترین عناصر فرهنگ، کارکردی فراتر از تامین نیازهای جسمی داشته و بازتابی از تاریخ، اقلیم، ارزش ها، باورها و ساختارهای اجتماعی هر ملت به شمار می رود. هنر خیاطی، که در گذشته ریشه در سنت های بومی داشته، امروزه به ابزاری موثر برای بازطراحی لباس های سنتی و خلق پیوندی میان هویت تاریخی و زیبایی شناسی معاصر بدل شده است.هدف این مقاله، بررسی نقش خیاطی به عنوان یک فعالیت هنری، فرهنگی و اجتماعی در بازآفرینی هویت فرهنگی از طریق بازطراحی لباس های سنتی است. پژوهش حاضر با رویکردی تطبیقی به تحلیل تجربه های کشورهای ایران، ژاپن، هند و مراکش در احیای پوشاک سنتی می پردازد و تلاش می کند به این پرسش پاسخ دهد که چگونه خیاطان و طراحان لباس می توانند با بهره گیری از عناصر سنتی، الگویی نوین و فرهنگی برای پوشاک معاصر خلق کنند. در این راستا، از روش تحلیل کیفی و بررسی نمونه های موردی استفاده شده است.یافته ها نشان می دهد که کشورهایی که توانسته اند میان طراحی مدرن و عناصر هویتی بومی تعادلی پویا ایجاد کنند، نه تنها به احیای فرهنگ سنتی خود کمک کرده اند بلکه در تقویت بازار ملی و صادرات فرهنگی نیز موفق بوده اند. در ایران نیز ظرفیت های بالایی در زمینه خیاطی سنتی و طراحی لباس اقوام مختلف وجود دارد، اما چالش هایی همچون ضعف در نظام آموزش طراحی بومی، نبود سیاست های حمایتی فرهنگی، سلطه سبک های غربی در صنعت مد و کم رنگ بودن ارتباط میان طراحان و جامعه بومی، مانع از بهره برداری موثر از این ظرفیت ها شده است.نتایج این مقاله تاکید می کند که توجه به خیاطی به عنوان ابزاری فرهنگی، نیازمند بازنگری در سیاست های فرهنگی، توسعه زیرساخت های آموزشی، حمایت از طراحان بومی، و ترویج سبک های لباس سنتی در رسانه ها و نظام آموزشی است. در پایان، مجموعه ای از راهکارهای عملی برای احیای هویت فرهنگی از طریق خیاطی و طراحی لباس ارائه شده است.