توسعه ی «فرهنگ گفت وگو» در مدرسه: از انضباط دستوری تا مسئولیت درونی

گسترش فرهنگ گفت وگو در مدرسه یکی از بنیادی ترین ابزارهای پرورش انسان های مسئول، توانمند و مشارکت جو در جامعه امروز است. بسیاری از نظام های آموزشی سنتی بر پایه انضباط بیرونی و دستوری بنا شده اند. محیطی که می توان اطاعت و نظم سطحی ایجاد کند، اما نمی تواند به رشد مسئولیت پذیری درونی، تفکر انتقادی، مهارت گفتگو، و حل تعارض در دانش آموزان بینجامد. این مقاله با تغییر تغییر پارادایم از «انضباط دستوری» به «مسئولیت درونی»، مهم است که در مدرسه از منظر روانشناسی تربیتی، آموزش جامعه شناسی، و فلسفه تعلیم و تربیت می کند. سپس نشان می دهد که چگونه مدرسه، از طریق ایجاد ساختارهای ارتباطی، به رسمیت شناختن صداهای دانش آموزان، مدیریت مشارکتی، و تربیت معلمان گفت وگومحور می تواند شکل گیری فرهنگ گفت وگو را فراهم کند. همچنین موانع فرهنگی، ساختاری و آموزشی پیش روی تحقق این فرهنگ تحلیل می شود و در پایان، راهکارهایی عملی برای توسعه ی آن در محیط مدرسه ارائه می گردد. هدف اصلی مقاله، ارائه ی نظریه ی نظری–عملی است که بر نقش مدرسه در تبدیل به یک فرآیند، نقادانه و اخلاقی، می کند.

کلیدواژه ها:

فرهنگ گفت وگو ، مدرسه ، تربیت ، انضباط ، مسئولیت پذیری مشارکت ، اجتماعی ، معلم گفت وگومحور.