تجربه ی یک کلاس تحول آفرین: از انزوای دانش آموز تا مشارکت فعال در کلاس

این مقاله به بازتاب یک تجربه ی آموزشی تحول آفرین در کلاس درس می پردازد که در آن، روند عبور یک دانش آموز از حالت انزوا و کناره گیری، به سطحی از مشارکت فعال و موثر در فعالیت های گروهی و فردی بررسی شده است. در آغاز سال تحصیلی، یکی از دانش آموزان کلاس با نشانه هایی چون سکوت مداوم، پرهیز از ارتباط چشمی، دوری از جمع و عدم مشارکت در فعالیت های کلاسی شناخته می شد. این وضعیت نه تنها بر یادگیری او اثر منفی داشت، بلکه بر پویایی جمعی کلاس نیز سایه افکنده بود. با مشاهده ی این وضعیت، معلم کلاس تصمیم گرفت به بررسی علل این انزوا پرداخته و راهکارهایی عملی برای برون رفت از آن طراحی و اجرا کند. راهکارهایی همچون گفت وگوی فردی و همدلانه با دانش آموز، طراحی فعالیت هایی با سطح دشواری قابل دسترس، بهره گیری از بازی های تعاملی، واگذاری مسئولیت های هدفمند، فراهم کردن بستر بازخورد مثبت از سوی معلم و هم کلاسی ها، و تغییر آرایش فیزیکی کلاس از جمله اقداماتی بودند که با هدف تقویت حس تعلق، امنیت روانی و اعتماد به نفس دانش آموز اجرا شدند. در طی این روند، تحول چشمگیری در نگرش و رفتار دانش آموز پدید آمد؛ او کم کم تمایل خود را به شرکت در گفت وگوهای گروهی، پاسخ به سوالات، و ایفای نقش در کارهای جمعی نشان داد. این تغییر نه تنها موجب رشد فردی او شد، بلکه انگیزه و روحیه ی جمعی کلاس را نیز ارتقا داد. تجربه ی حاضر نشان می دهد که با حساسیت، صبوری، و به کارگیری شیوه های مشارکتی، می توان بستری فراهم آورد که در آن همه ی دانش آموزان که در ابتدا کناره گیر به نظر می رسند فرصت بروز توانایی ها و مشارکت معنادار را بیابند.