آموزش جامع و فراگیر در مدارس عادی

آموزش فراگیر به معنای حضور و مشارکت فعال همه دانش آموزان، از جمله کودکان با نیازهای ویژه، در مدارس عادی است که نشان دهنده تعهد به عدالت آموزشی و پذیرش تنوع است. این رویکرد در ایران به طور فزاینده ای مورد توجه قرار گرفته و مطالعات حاکی از آن اند که ادغام دانش آموزان استثنایی در کلاس های تلفیقی می تواند به تعاملات مثبت اجتماعی و تحصیلی کمک کند (جهان، فتحی & صفری، ۱۳۹۶). طرح های قانونی و نهادی نیز تلاش کرده اند زیرساخت های لازم را برای اجرای آموزش فراگیر فراهم آورند (پورقلی، ۱۳۹۹). با این حال، تحقق کامل آموزش فراگیر مستلزم تغییر نگرش ها، آموزش معلمان، تامین منابع و ایجاد سازوکارهای ارزیابی منسجم است تا کلاس ها بتوانند محیطی امن، حمایت گر و آموزشی برای همه دانش آموزان به شمار آیند.