سیاست های ملی و بین المللی در زمینه آموزش کودکان با نیازهای ویژه

در سطح ملی و بین المللی، سیاست گذاری برای آموزش کودکان با نیازهای ویژه در ایران مسیر پیچیده ای دارد. گزارش کارگاه ملی مقدماتی آموزش فراگیر (۱۳۹۷) نشان می دهد که سیاست گذارانی مانند یونسکو و نمایندگان آموزش وپرورش استثنایی بر لزوم آماده سازی معلمان و تغییر فرهنگ مدارس تاکید دارند تا فراگیری بتواند در عمل محقق شود. از سوی دیگر، در ایران، اقدامات قانونی برای تدوین و حمایت از برنامه های آموزشی ویژه از طریق قوانین و اسناد بالادستی صورت گرفته است، اما پژوهش ها نشان می دهند که فقدان هماهنگی میان نهادهای مختلف، بودجه محدود و اولویت پایین اجرای سیاست های فراگیر، مانع تحقق کامل اهداف شده اند (صالحی امیری & خدابخشی کولایی, ۱۴۰۳). بنابراین، برای تحقق سیاست های فراگیر، علاوه بر تدوین قوانین مناسب، نیاز به نظارت کارآمد، تخصیص منابع و مشارکت فعال تمامی ذی نفعان وجود دارد.