تاریخچه آموزش کودکان با نیازهای ویژه در ایران

تاریخ آموزش کودکان با نیازهای ویژه در ایران به سال های آغازین قرن بیستم بازمی گردد؛ به عنوان نمونه، نخستین مراکز آموزشی برای نابینایان در تبریز در سال ۱۲۹۹ شمسی توسط ارنست کریستوفل راه اندازی شد که نقطه شروع آموزش رسمی برای کودکان نابینا در کشور بود (وبلاگ آموزشی، بدون تاریخ). در دهه های بعدی، با گسترش شناخت معلولیت و اهمیت آموزش خاص، نظام آموزش وپرورش استثنایی شکل رسمی تری به خود گرفت و خدمات آموزشی ویژه به تدریج توسعه یافت (منبع وبلاگی، بدون تاریخ). این پیشرفت نهادی در دهه های بعد با توجه به تصویب قوانین حمایتی و شکل گیری مراکز آموزشی تخصصی ادامه یافت، به طوری که امروزه آموزش وپرورش استثنایی در ایران بخشی پایدار از ساختار آموزشی کشور است. این روند تاریخی نشان دهنده تحول تدریجی نگرش اجتماعی و نهادی نسبت به کودکان با نیازهای ویژه و پذیرش آموزش ویژه به عنوان بخشی ضروری از عدالت آموزشی است.