تاثیر فعالیت های بدنی سازمان یافته بر ناهنجاری های اسکلتی_عضلانی و فقر حرکتی بر سلامت روان زندانیان

این مقاله به تبیین تاثیر فعالیت های بدنی سازمان یافته بر کاهش ناهنجاری های اسکلتی عضلانی و فقر حرکتی و پیامدهای آن بر سلامت روان زندانیان می پردازد. هدف، روشن سازی سازوکارهای جسمانی و روان شناختی بهبود، ارائه چارچوب مداخله ای متناسب با محدودیت های زندان، و پیشنهاد شاخص های ارزیابی برای تصمیم سازی است. روش تحقیق تحلیلی توصیفی و مبتنی بر مطالعات کتابخانه ای و مرور نظام مند محتوای علمی معتبر انجام شده است. تحلیل ها نشان می دهد برنامه های ساختارمند شامل تمرینات اصلاحی قامت، قدرت، انعطاف و تعادل، با دوز و تداوم کنترل شده، به اصلاح راستای بدنی، کاهش درد و افزایش ظرفیت عملکردی می انجامد. بهبود وضعیت جسمانی همراه با افزایش خودکارآمدی حرکتی، ادراک کنترل و تعامل اجتماعی حین تمرین های گروهی، با کاهش علائم اضطراب و افسردگی و افت تنش ادراک شده همراه است. طراحی مبتنی بر نیازهای فردی، انسجام اجرایی، مربی گری آگاه به اصول اصلاحی، و پایش منظم شاخص ها شرط پایداری آثار است. الگوی پیشنهادی مقاله، چرخه برنامه ریزی، اجرا، ارزیابی و بازطراحی را در پیوند میان واحدهای بهداشت زندان و تیم های روان شناسی و تربیت بدنی تبیین می کند و نشان می دهد فعالیت بدنی سازمان یافته می تواند به مثابه ابزار بازپروری، هم زمان ریسک ناهنجاری و فقر حرکتی را کاهش دهد و سرمایه روانی زندانیان را تقویت کند.

کلیدواژه ها:

فعالیت بدنی سازمان یافته ، ناهنجاری اسکلتی عضلانی ، فقر حرکتی ، سلامت روان ، بازپروری زندان ، تمرینات اصلاحی