همگرایی دانش آموزان در تدریس مشارکتی

این مقاله با هدف تحلیل مفهومی «همگرایی دانش آموزان» به عنوان عنصر حیاتی در موفقیت الگوهای تدریس مشارکتی به رشته تحریر درآمده است. در پارادایم نوین آموزشی که بر محوریت دانش آموز و ساخت دانش استوار است، تدریس مشارکتی به عنوان راهبردی کلیدی مطرح می شود. با این حال، مسئله اصلی آن است که صرفا قرار دادن دانش آموزان در گروه های کاری، تضمین کننده یادگیری موثر نیست. این پژوهش که با روش مرور ادبیات و تحلیل مفهومی انجام شده، استدلال می کند که موفقیت یادگیری مشارکتی در گرو دستیابی به «همگرایی» است؛ فرآیندی چندبعدی که شامل همگرایی شناختی (ساخت درک مشترک)، همگرایی اجتماعی (ایجاد انسجام و هویت گروهی) و همگرایی عاطفی (مدیریت انگیزه و همدلی) می شود. یافته ها نشان می دهند که همگرایی، یک پدیده خودبه خودی نیست، بلکه محصول طراحی هوشمندانه آموزشی، ساختاردهی به تکالیف، و ایفای نقش تسهیل گرانه و معماری گونه از سوی معلم است. در واقع، گذار از مجموعه ای از «من» ها به یک «ما»ی یادگیرنده، جوهره اصلی اثربخشی تدریس مشارکتی است. در پایان، این مقاله با تاکید بر اینکه همگرایی یک مهارت قابل آموزش است، مجموعه ای از راهکارهای کاربردی و مبسوط را برای معلمان و طراحان آموزشی جهت بسترسازی و تقویت این پدیده در محیط های کلاسی ارائه می دهد.