بهینه سازی برنامه های تمرینات اصلاحی در اختلالات پوسچرال با تمرکز بر سازوکارهای نوروعضلانی و بهره گیری حداقلی از تحلیل های هوش مصنوعی برای پایش الگوهای حرکتی

اختلالات پوسچرال در دهه اخیر به عنوان یکی از رایج ترین مشکلات اسکلتی–عضلانی مطرح شده اند که نه تنها عملکرد حرکتی را مختل می کنند، بلکه با افزایش بارهای مکانیکی غیرمتعارف، بدن را مستعد آسیب های ورزشی کوتاه مدت و مزمن می سازند. تمرینات اصلاحی به عنوان یک رویکرد علمی و مبتنی بر ارزیابی، با هدف بازگرداندن الگوهای حرکتی مطلوب، بازآموزی عصبی–عضلانی، و کاهش ریسک آسیب مورد استفاده قرار می گیرند. این مقاله با تمرکز بر سازوکارهای نوروفیزیولوژیک موثر در اصلاح پوسچر و تحلیل نقش محوری کنترل عصبی–عضلانی، به بررسی شیوه های بهینه سازی برنامه های تمرینی در اختلالات رایج پوسچرال مانند جلو بودن سر (FHP)، افزایش لوردوز کمری و کایفوز پشتی می پردازد. همچنین، بخش کوچکی از مقاله به نقش حداقلی هوش مصنوعی در تحلیل داده های حرکتی و بهبود دقت ارزیابی اختصاص یافته است؛ بدون آن که ماهیت تخصصی و انسانی فرآیند ارزیابی بالینی و مداخله مبتنی بر تمرین را کم رنگ کند. هدف مقاله ارائه یک چارچوب کاربردی و علمی برای متخصصان تمرینات اصلاحی، آسیب شناسان ورزشی و پژوهشگران حوزه علوم ورزشی است تا بتوانند برنامه های مداخله ای دقیق تر، هدفمندتر و سازگار با الگوهای نوروعصب عضلانی ارائه دهند.

کلیدواژه ها:

تمرینات اصلاحی ، اختلالات پوسچرال ، کنترل نوروعضلانی ، الگوهای حرکتی ، آسیب های ورزشی ، تحلیل حرکتی ، هوش مصنوعی