دیپلماسی هسته ای و تعهدات بین المللی: تحلیل تطبیقی رویکرد ایران به معاهده ان .پی .تی در پرتو حقوق بین الملل و فقه امامیه

این مقاله با بهره گیری از روش توصیفی- تحلیلی و براساس استفاده از منابع دست اول و دست دوم با مراجعه به کتب، منابع و اسناد متعدد تدوین گردیده است. مزایا و قابلیت بالای استفاد از انرژی هسته ای اشتیاق دولت ها را در به خدمت گرفتن این فناوری در عرصه های مختلف داخلی و بین المللی روزبروز بیشتر می کند. اشکال زمانی آشکار می گردد که استفاده از این انرژی توسط کشورهای در زمینه غیرصلح آمیز و مخصوصا ساخت سلاح های هسته ای و بکارگیری آنها علیه سایر کشورها استفاده گردد و صلح و امنیت بین المللی را با خطر جدی روبرو نماید.این امر باعث اختلاف نظر شدیدی بین کشورهای هسته ای و غیر هسته ای در استفاده از این انرژری شده است تا جایی که جنبه استفاده صلح آمیز از آن را با محدودیت هایی مواجه نموده است.برای حل این معضل و در راستای نظارت و کنترل کامل و مستمر بر فعالیت ها و اقدامات هسته دولت ها ؛ قرارداده و تفاهمات مختلف بین المللی در این خصوص شکل گرفته است که معاهده عدم اشاعه جنگ افزارهای اتمی(ان.پی.تی) از مهم ترین آنها بشمار می رود این پیمان بر سه اصل؛ عدم اشاعه تسلیحات اتمی،استفاده مسالمت آمیز از انرژی اتمی و خلع سلاح عمومی و کامل هسته ای منعقد گردیده است.

کلیدواژه ها:

اصول سه گانه ان.پی.تی ، فقه امامیه ، رویه سازان معاهده ان.پی.تی