بازی و فناوری در خدمت یادگیری موثر مدارس

تحولات فناورانه قرن بیست ویکم، نظام های آموزشی را به بازنگری در روش های سنتی یاددهی–یادگیری واداشته است. در این مقاله، نقش تلفیقی بازی و فناوری های آموزشی در ارتقای کیفیت و اثربخشی یادگیری در مدارس ایران بررسی شده است. پژوهش حاضر با رویکردی توصیفی–تحلیلی و با تکیه بر مطالعات داخلی انجام گرفته و به تبیین چگونگی تاثیر عناصر بازی محور و ابزارهای فناورانه بر انگیزش تحصیلی، درگیری شناختی و رشد مهارت های اجتماعی دانش آموزان پرداخته است. یافته های نظری نشان می دهد که استفاده از بازی های آموزشی دیجیتال موجب تغییر نگرش یادگیرندگان نسبت به فرآیند آموزش، افزایش تعاملات کلاسی و تقویت یادگیری فعال می شود. علاوه براین، فناوری های نوین مانند واقعیت مجازی، پلتفرم های یادگیری آنلاین و نرم افزارهای چندرسانه ای، زمینه شکل گیری مدل های جدید یادگیری شخصی سازی شده را فراهم می سازند. در پایان، مقاله مدلی ترکیبی پیشنهاد می کند که در آن فناوری، به عنوان بستر، و بازی، به عنوان محرک شناختی و عاطفی عمل کرده و مجموعا منجر به یادگیری عمیق تر و پایدارتر می گردند. نتایج این پژوهش، راهکارهایی کاربردی برای تحول برنامه ریزی درسی و طراحی محیط های یادگیری نوین در مدارس ایران ارائه می دهد.

کلیدواژه ها:

فناوری آموزشی ، بازی محور سازی یادگیری ، مدارس هوشمند ، انگیزش تحصیلی ، یادگیری فعال ، واقعیت مجازی ، نوآوری آموزشی ، مدل تلفیقی یاددهی–یادگیری.