کاربرد تربیت مبتنی بر معنا در پرورش ایمان و اخلاق دانش آموزان

تربیت مبتنی بر معنا یکی از رویکردهای نوین و درعین حال ریشه دار در ادبیات تربیتی است که با تاکید بر کشف هدفمندی، هویت درونی و تجربه های معنادار، نقش مهمی در شکل دهی ایمان و اخلاق دانش آموزان ایفا می کند. این پژوهش با هدف تبیین کاربردهای تربیت مبتنی بر معنا در مدارس و بررسی تاثیر آن بر پرورش ایمان و رفتارهای اخلاقی دانش آموزان انجام شده است. روش پژوهش به صورت تحلیل اسنادی و توصیفی–تحلیلی بوده و با مطالعه منابع نظری و یافته های پژوهش های معتبر، ارتباط میان معنا، رشد ایمان، انگیزش اخلاقی و مسئولیت پذیری دانش آموزان بررسی شد. نتایج نشان می دهد که تربیت مبتنی بر معنا با فراهم کردن موقعیت های یادگیری عمیق، ایجاد گفت وگوی درونی و بین فردی، تقویت خودآگاهی، الگوگیری از تجربه های زیسته و پیوند دادن مفاهیم اخلاقی با نیازها و دغدغه های واقعی دانش آموزان، می تواند رشد ایمان را تقویت کرده و رفتارهای اخلاقی ازجمله صداقت، همدلی، احترام، عدالت خواهی و مسئولیت پذیری را به طور پایدار افزایش دهد. بر اساس یافته ها، نقش معلم، فضای مدرسه، روایت محوری، فرصت های معناشناسانه و موقعیت های تربیتی طراحی شده از عوامل کلیدی اثرگذاری این رویکرد محسوب می شوند. در پایان، پیشنهادهایی جهت تقویت کاربرد این الگو در محیط مدرسه ارائه شده است.

کلیدواژه ها:

تربیت مبتنی بر معنا ، پرورش ایمان ، تربیت اخلاقی ، معنویت تربیتی ، هویت دانش آموز ، رشد شخصیت اخلاقی