روایت پژوهی روایت من از ایجاد انگیزه در دانش اموزی که نامیدی از یادگیری است.

روایت حاضر، حاصل تجربه ی زیسته ی یک معلم در مواجهه با دانش آموزی است که از یادگیری دلسرد و ناامید شده بود. هدف این روایت پژوهی، بازنمایی فرایند ایجاد انگیزه، بازسازی امید و بازگرداندن اشتیاق یادگیری در چنین شرایطی است. در این تجربه، معلم با مشاهده ی نشانه های افت تحصیلی، بی تفاوتی نسبت به درس و انزوا در کلاس، در پی یافتن راه هایی برای ارتباط موثر و انسانی تر با دانش آموز برآمد. روش کار، مبتنی بر گفت وگو، همدلی، شناخت زمینه های خانوادگی و روانی، و طراحی فعالیت های مشارکتی بود تا به تدریج حس ارزشمندی و توانایی در دانش آموز احیا شود.نتایج این روایت نشان می دهد که گاهی ریشه ی ناامیدی از یادگیری در تجربه های شکست، مقایسه های مکرر، نبود اعتمادبه نفس و بی توجهی به احساسات دانش آموز نهفته است. زمانی که معلم بتواند فضایی امن برای بیان احساسات و شکست ها فراهم کند، مسیر بازگشت دانش آموز به یادگیری هموار می شود. در این تجربه، استفاده از تقویت مثبت، فرصت دادن به ابراز نظر، مشارکت در فعالیت های گروهی، و نشان دادن پیشرفت های کوچک به عنوان موفقیت های بزرگ، موجب تغییر نگرش و افزایش خودباوری در دانش آموز شد.این روایت بر اهمیت نگاه انسانی به آموزش، جایگاه رابطه ی عاطفی در یادگیری، و نقش معلم به عنوان راهنما و الهام بخش تاکید دارد. در نهایت، تجربه ی مذکور نشان داد که ایجاد انگیزه در دانش آموزان ناامید از یادگیری تنها از طریق ارائه ی محتوای آموزشی ممکن نیست، بلکه نیازمند حضور صمیمی، گفت وگو، و ایمان معلم به توانمندی های پنهان در وجود هر دانش آموز است.

کلیدواژه ها:

انگیزش یادگیری ، ناامیدی تحصیلی ، روایت پژوهی ، همدلی معلم ، خودباوری ، ارتباط انسانی در آموزش