بررسی رابطه بین روش های تدریس مشارکتی معلمان و خودکارآمدی تحصیلی دانش آموزان متوسطه اول شهر لارستان

هدف از پژوهش حاضر بررسی رابطه بین روش های تدریس مشارکتی معلمان و خودکارآمدی تحصیلی دانش آموزان دختر دوره متوسطه اول شهر لارستان در سال تحصیلی ۱۴۰۴–۱۴۰۵ بود. این پژوهش از نوع توصیفی همبستگی و از نظر هدف، کاربردی است. جامعه آماری شامل کلیه دانش آموزان دختر مقطع متوسطه اول شهر لارستان بود که از میان آنان نمونه ای به حجم ۵۰ نفر با روش نمونه گیری تصادفی ساده انتخاب شد. برای گردآوری داده ها از دو پرسشنامه استاندارد استفاده گردید: پرسشنامه روش های تدریس مشارکتی جانسون و جانسون (۱۹۹۴) با ۲۴ گویه در چهار مولفه و پرسشنامه خودکارآمدی تحصیلی مورگان و جینکز (۱۹۹۹) با ۳۰ گویه در سه مولفه. پایایی هر دو ابزار از طریق ضریب آلفای کرونباخ به ترتیب ۰/۸۵ و ۰/۸۶ به دست آمد که نشان دهنده اعتبار مناسب ابزارهاست. داده ها با بهره گیری از نرم افزار SPSS نسخه ۲۶ و با استفاده از شاخص های آمار توصیفی و ضریب همبستگی پیرسون تحلیل شد. نتایج نشان داد بین روش های تدریس مشارکتی معلمان و خودکارآمدی تحصیلی دانش آموزان رابطه مثبت و معناداری وجود دارد (r=۰/۶۴۵, p<۰/۰۱). همچنین تحلیل رگرسیون نشان داد که روش های تدریس مشارکتی قادر به پیش بینی ۴۱ درصد از تغییرات خودکارآمدی تحصیلی دانش آموزان است. یافته ها بیانگر آن است که به کارگیری شیوه های تدریس مشارکتی موجب افزایش احساس توانمندی، انگیزه و اعتماد به نفس تحصیلی دانش آموزان می شود. بنابراین، توجه به روش های تدریس فعال و گروهی می تواند در ارتقای کیفیت یادگیری و رشد شخصیتی دانش آموزان نقش موثری ایفا کند.

کلیدواژه ها:

روش های تدریس مشارکتی ، خودکارآمدی تحصیلی ، دانش آموزان دختر