بررسی تاثیر روش های تدریس فعال بر افزایش تعامل دانش آموزان در کلاس

آموزش وپرورش نوین، متمرکز بر تغییر پارادایم از انتقال صرف دانش به پرورش مهارت ها، تفکر انتقادی و تعامل فعال دانش آموزان است. در این میان، روش های تدریس فعال به عنوان سنگ بنای این تحول مطرح شده اند. این پژوهش با هدف تحلیل جامع تاثیر به کارگیری روش های تدریس فعال بر افزایش سطح تعامل دانش آموزان در کلاس های درس، به ویژه در مقطع ابتدایی، انجام شده است. تعامل کلاسی نه تنها شاخصی از درگیری عاطفی و شناختی دانش آموز با محتوای آموزشی است، بلکه پیش بینی کننده ای قوی برای موفقیت تحصیلی بلندمدت محسوب می شود. رویکردهای سنتی که معلم را محور اصلی انتقال اطلاعات قرار می دهند، غالبا منجر به انفعال دانش آموزان و کاهش کیفیت یادگیری می شوند. در مقابل، تدریس فعال، یادگیرنده را در مرکز فرآیند قرار داده و از طریق فعالیت های مشارکتی، حل مسئله و کاوشگری، زمینه را برای تعامل معنادار فراهم می آورد.بررسی ادبیات پژوهشی داخلی و خارجی نشان می دهد که استفاده از راهبردهایی نظیر یادگیری مبتنی بر پروژه (PBL)، یادگیری مشارکتی (Cooperative Learning) و استفاده از فناوری های تعاملی، به طور معناداری نرخ مشارکت کلامی و غیرکلامی دانش آموزان را افزایش می دهد. تعامل فعال، نیازمند ایجاد یک محیط امن و حمایتی است که در آن، پرسشگری و خطا کردن بخشی پذیرفته شده از فرآیند یادگیری تلقی شود. این پژوهش با مرور دقیق مولفه های تدریس فعال، مبانی نظری آن از دیدگاه سازه گرایی و نقش بازخورد سریع و سازنده در تثبیت رفتار تعاملی، به ترسیم یک نقشه راه عملی برای معلمان ابتدایی می پردازد. نتایج حاصل از این تحلیل، بر ضرورت بازنگری در شیوه های سنتی ارزشیابی و توسعه مهارت های تسهیل گری معلم تاکید می ورزد تا اثربخشی روش های فعال به حداکثر برسد. همچنین، موانع اجرایی نظیر کمبود منابع، محدودیت زمانی و مقاومت فرهنگی در برابر تغییر، مورد توجه قرار گرفته و راهکارهای عملی برای غلبه بر آن ها ارائه شده است. این مقاله در نهایت، با جمع بندی شواهد موجود، تعامل دانش آموزان را به عنوان هدف اصلی آموزش مدرن معرفی کرده و اثبات می کند که تدریس فعال، موثرترین مسیر برای دستیابی به این هدف است.

کلیدواژه ها:

روش تدریس فعال ، دانش آموزان ، معلم ، یادگیری ، تسهیل گری