نقش نوروساینس آموزشی در طراحی برنامه های درسی مبتنی بر واکنش های عصبی معلمان و دانش آموزان و تاثیر آن بر کیفیت یاددهی–یادگیری

این مقاله به نقش نوروساینس آموزشی در طراحی برنامه های درسی مبتنی بر واکنش های عصبی معلم و دانش آموز می پردازد و نشان می دهد چگونه شناخت سازوکارهای توجه، حافظه، هیجان و هم زمانی عصبی می تواند کیفیت یاددهی–یادگیری را ارتقا دهد. هدف ها شامل تبیین اصول ترجمه شواهد عصبی به مولفه های برنامه درسی، تنظیم زمان بندی و توزیع تمرین بر پایه بار شناختی، و طراحی بازخورد آموزشی هماهنگ با حساسیت های عصبی به پاداش است. روش مطالعه به صورت تحلیلی–توصیفی و مبتنی بر مطالعات کتابخانه ای و مرور مقالات معتبر انجام شده است. برونداد تحلیلی نشان می دهد هم سوسازی اهداف، محتوا و ارزشیابی با شاخص های عصبی توجه پایدار، درگیری شناختی و خستگی ذهنی، به بهبود ماندگاری یادگیری و کاهش رفتارهای مزاحم کلاسی می انجامد. همچنین، به کارگیری فعالیت های چندحسی و بازخورد مرحله ای با فواصل بازیابی، با تقویت بازآوری و تثبیت حافظه همراه است. داده مبنا کردن انتخاب روش های تدریس با پایش غیرتهاجمی شاخص های فیزیولوژیک، امکان شخصی سازی مسیر یادگیری و پیشگیری از اضافه بار شناختی را فراهم می کند. ملاحظات اخلاقی درباره محرمانگی داده ها و رضایت آگاهانه و نیز توانمندسازی معلمان برای تفسیر شواهد عصبی از پیش شرط های کاربست اثربخش به شمار می آید. جمع بندی نشان می دهد چارچوب های درس پایه مبتنی بر شواهد عصبی، در صورت اجرا و ارزیابی مرحله ای، می تواند به بهسازی مستمر برنامه درسی و افزایش عدالت یادگیری کمک کند.

کلیدواژه ها:

نوروساینس آموزشی ، برنامه درسی مبتنی بر شواهد ، بار شناختی ، هم زمانی عصبی ، بازخورد مرحله ای ، کیفیت یاددهی–یادگیری