انگیزش شغلی وتاثیر آن در بهره وری سازمان

انگیزش شغلی یکی از بنیادی ترین عوامل اثرگذار بر عملکرد نیروی انسانی در سازمان ها به شمار می رود و نقشی تعیین کننده در شکل گیری رفتارهای کاری و میزان تعهد افراد نسبت به وظایف محوله دارد. هنگامی که کارکنان از انگیزه کافی برخوردار باشند، سطح تلاش، پشتکار و مسئولیت پذیری آنان افزایش یافته و این امر به طور مستقیم کیفیت عملکرد فردی و گروهی را ارتقا می دهد. انگیزش شغلی موجب می شود کارکنان با انرژی، علاقه و اشتیاق بیشتری در محیط کار حضور یافته و در فعالیت های سازمان مشارکت فعال داشته باشند. این مشارکت نه تنها موجب بهبود بهره وری فردی می شود، بلکه بر بهره وری کل سازمان نیز اثر مثبت می گذارد. از سوی دیگر، نبود انگیزش یا کاهش آن به بی تفاوتی، کاهش کیفیت کار، افت خلاقیت و افزایش غیبت و ترک خدمت منجر می شود که همگی بهره وری سازمان را تهدید می کنند.عوامل گوناگونی در ایجاد و تقویت انگیزش شغلی نقش دارند. احساس عدالت سازمانی، وجود نظام پاداش دهی منصفانه و شفاف، فرصت های رشد و ارتقای شغلی، امکان یادگیری و توسعه مهارت ها، و دریافت بازخورد سازنده از مهم ترین عناصر انگیزشی به شمار می روند. محیط کاری امن، حمایت اجتماعی مناسب و فرهنگ سازمانی مثبت نیز می توانند انگیزش را افزایش دهند. سبک رهبری مدیران از دیگر عوامل موثر است؛ مدیرانی که مشارکت کارکنان را ارج می نهند، به نظرات آنان اهمیت می دهند و ارتباطات موثر برقرار می کنند فضای انگیزشی کارآمدتری ایجاد می کنند.افزون بر عوامل بیرونی، عوامل درونی مانند علاقه به شغل، احساس معنا و هدفمندی در کار و همخوانی میان توانایی های فرد و وظایف شغلی، در افزایش انگیزش نقش پررنگی دارند. کارکنانی که شغل خود را با ارزش ها و اهداف شخصی شان هماهنگ می بینند، معمولا خلاق تر عمل کرده و تعهد بیشتری نشان می دهند.

کلیدواژه ها:

انگیزش شغلی ، توسعه مهارت ، عدالت سازمانی ، هدفمندی ، ترک خدمت ، خلاق