نقش فناوری های نوین در توسعه برنامه های درسی و آموزش دانش آموزان

ظهور فناوری های اطلاعاتی و ارتباطی در دهه های اخیر، پارادایم های سنتی آموزش و پرورش را با چالش ها و فرصت های بی نظیری مواجه کرده است. این پژوهش با هدف بررسی نقش و تاثیر فناوری های نوین آموزشی بر توسعه و تحول برنامه های درسی و فرآیند یادگیری دانش آموزان انجام شده است. روش پژوهش توصیفی-تحلیلی بوده و با مرور منابع کتابخانه ای و اسناد معتبر، ابعاد مختلف ادغام فناوری در برنامه درسی مورد واکاوی قرار گرفته است. در جهان امروز که به عصر دیجیتال شهرت دارد، برنامه های درسی ایستا و مبتنی بر حافظه محوری دیگر پاسخگوی نیازهای نسل جدید نیستند و لزوم بازنگری در محتوا، روش های تدریس و شیوه های ارزشیابی بیش از پیش احساس می شود. این مقاله نشان می دهد که فناوری های نوین نظیر هوش مصنوعی، واقعیت افزوده، واقعیت مجازی و پلتفرم های یادگیری آنلاین، نه تنها به عنوان ابزار، بلکه به عنوان بستری برای خلق محیط های یادگیری تعاملی و شخصی سازی شده عمل می کنند. نتایج حاکی از آن است که بهره گیری هوشمندانه از این فناوری ها منجر به افزایش انگیزه، تعمیق یادگیری، توسعه تفکر انتقادی و پرورش مهارت های قرن بیست و یکم در دانش آموزان می شود. همچنین، فناوری به معلمان اجازه می دهد تا نقش خود را از انتقال دهنده صرف دانش به تسهیل گر یادگیری تغییر دهند. با این حال، چالش هایی نظیر شکاف دیجیتالی، نیاز به سواد فناورانه معلمان و زیرساخت های فنی نیز شناسایی شدند که نیازمند سیاست گذاری های کلان آموزشی هستند. در نهایت، ادغام فناوری در برنامه درسی نه یک انتخاب، بلکه یک ضرورت اجتناب ناپذیر برای آماده سازی دانش آموزان جهت زیست در جامعه دانش محور آینده است.

کلیدواژه ها:

فناوری ، برنامه درسی ، آموزش ، دانش آموزان ، هوشمندسازی.