مقایسه نشانگرهای گفتمانی در گفتمان قاضی و متهم

با توجه به اهمیت نشانگرهای گفتمانی در تشخیص، دریافت و درک پیام در هر بافتی از جمله بافت حقوقی، پژوهش حاضر تاثیر و نقش نشانگرهای گفتمانی را در بافت حقوقی مورد بررسی و مقایسه قرار داد تا ضمن تعیین سلسله مراتب بسامد نشانگرهای گفتمانی، تفاوت در بکارگیری آنها توسط قاضی و متهم آشکار گردد. داده ها در پژوهش حاضر به روش میدانی گردآوری شده و به منظور دست یابی به اهداف تعریف شده، روش های تجزیه و تحلیل کمی و کیفی که مکمل یکدیگرند مورد استفاده قرار گرفت. تحلیل کیفی این امکان را داد تا نشان گرها در گفتمان قضایی شناسایی و نقش آن ها در متن بکار گرفته شده بررسی شود. برای تحلیل کمی بر اساس یافته های بدست آمده از تحلیل کیفی، ابتدا فهرستی از متداول ترین نشانگرهای به کار گرفته شده در گفتمان قضایی تهیه و سپس به مقایسه کمی در توالی آن ها پرداخته شد. چارچوب بکار رفته در این پژوهش مدل دو سطحی برینتون ( ۱۹۹۶ ) می باشد که نقش های گفتمانی نشانگرها را از دو دیدگاه بینافردی و متنی و ریزنقش های آنها بررسی کرده است. در پایان مشخص شد که نشانگرهای «که»، «هم»، «خب»، «آلان» «دیگه» و «بعد» بالاترین بسامد را در گفتمان دادرسی دادگاه ها، دارند. ضمن اینکه نتایج نشان داد قضات در گفتار خود نسبت به متهمین، از نشانگرهای بیشتری استفاده می کنند. بنابراین به دلیل موقعیت اجتماعی متفاوت قاضی، در گفتمان دادرسی و رابطه ی یک طرفه ی قدرت، قاضی کنترل و هدایت گفتمان را در دست دارد؛ و از نشانگرها به عنوان ابزاری جهت دست یابی به این هدف خود، بیشتر استفاده می کند.